Hooguit een beetje eng. Al die kadootjes, en jute zakken en dan nog Nynthe en Senn en Beppe en Zelda, en je weet maar nooit of Piet z’n hoofd echt om de hoek gaat steken…. Dat is niet gebeurt en dus duurde het maar kort voor ik op temperatuur kwam en het feest kon beginnen.
We gingen kadootjes uitpakken en ik vind dat het leukste van de hele wereld. Papier er af scheuren en ongeacht wat het is keihard OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOH! roepen. Als ik een kadootje zou zijn zou ik dat ook fijn vinden. Ik bedoel maar, dan ben je ingepakt en al en als je uitgepakt wordt en er wordt niet blij gereageerd, dan ben je niks anders meer dan een prop papier. Ik bedoel maar.
Ik heb ook kadootjes gekregen, maar de super-kado-uitpakker heeft dat voor mij gedaan. Dzjez dus. Ik heb leuke kleine boekjes gekregen en drijvende Bumba blikjes (OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOH! Bumba!)
Zo goed kan ik het écht niet hoor!
Ik heb ook met Senn gespeeld. Of hij eigenlijk met mij, want daar ben ik baby voor. Ik heb wel een connectie met hem en vind het daarom extra leuk!
Verder was het letterlijk een drukte van belang en lag ik er middenin. Daar hou ik eigenlijk wel van, totdat ik te moe word en dan ga ik gewoon slapen!
Ik had last van het springvirus (of vijfus of zessus, want ik tel voor ik spring). Dan klim ik op het met riet gevlochten, 18 jara oude krukje van Beppe en … spring er af, vijftienduizentweehonderddrieëndertig keer of zo. Samen met Nynthe, want die snapt de leukheid van het spel.
Zij heeft een bed voor haar babybjorn gekregen en nadat papa die in elkaar heeft gezet, hebben we daar mee gespeeld. Een bed geeft een nieuwe dimensie, want dat geeft aan dat je naast de poppenwagen dat dus ook kunt doen met een pop. Ik bedoel maar.
Verder zijn er veel gedichten voorgelezen en is er hard gelachen en moeilijk gekeken van blijdschap en rake emotie. Dat hoort zo bij gedichten. Met een extra compliment voor Zelda. Dat mag, omdat het kan en omdat het moet. Kan niet wachten tot volgend jaar.
Dan is Piebe er ook bij! Gelukkig vieren wij kerst!
We waren ook nog even gaan boodschappen, papa en ik. En op een onbewaakt moment heb ik het wagentje volgeladen met appels. Ik dacht dat we die nodig hadden…. Papa dacht van niet dus nadat hij een foto heeft gemaakt, laadde hij ze uit en ik vond dat NIET LEUK en ging brullen. Totdat papa me op m’n rug op de wagen legde in ik stokstijf omhoog keek… Dat was het. Appels vergeten en de hardnekkige gedachte in mijn hoofd: Hoe kom ik hier af.
Het is goed afgelopen.
It wie wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 