Vraag me niet waarom, maar de afgelopen dagen was ik een beetje de ster van de lens.
Niet dat Dzjez niet leuke, grappige, knappe en opmerkelijke dingen heeft gedaan, ik ben alleen degene die grote stappen maakt. Nou ja, figuurlijk gezien dan, want echte grote stappen zet ik niet. Staan wordt wel min of meer vanzelfsprekend. Aan de hand, maar ik sta zelfverzekerd te wiebelen. Kwestie van tijd en die momenten moeten gefotografeerd worden natuurlijk.
)Ik sta zelfs naast Dzjez op de bank om mama uit te zwaaien als ze gaat werken. Twee zwaaiende mannetjes, dat moet toch een mooi gezicht zijn. Al die handjes voor het raam!
Naast staan word ik ook expressiever. Ik kan daar veel woorden aan vuil maken, maar je kunt ook gewoon naar de foto’s kijken bijvoorbeeld.
Ik was trouwens ziek.
Nou ja, dat zeggen ze… Van de crèche. Ik had alleen tandjes die doorkomen, maar als ik van slag ben door pijn of ongemak, dan ben ik niet mezelf en dat staat natuurlijk in schril contrast met wie ik normaal ben. Vrolijke Jay, lachen en griebelen en armen en benen strekken van blijdschap. Dus werd mama gebeld en die heeft me gehaald, want ik kon niet slapen en zo. Nou ja, thuis ben ik na een flesje melk heerlijk in dromenland geduikeld.Gelukkig lieten de tandjes me daarna met rust en was ik weer gewoon Jay.
Ik ben gewoon Dzjez en ik ben blij met de voortuin en speel daar graag. Het is al weer zondag dat ik voor het laatst in de tuin in de zon heb gelegen. Het was wel 21 graden of zo! En ik had geslapen en ik had een korte broek aan en dan kun je lekker spelen.
En voor de rest, deze blog is vooral Jay.
Kan hij ook eens.
It wie wer in moaie tiid.
Dzjez & Jay 