Het verhaal eindigt met de nieuwe zilveren en blauwe schoenen die ik heb gekregen.
Vooral de zilveren was mijn eigen keuze. Ik denk wel dat je op jonge leeftijd in een bepaalde richting geduwd kunt worden qua smaak, want ik weet eigenlijk niet beter dan dat ik zilveren schoenen heb gehad. Daardoor denk ik dat zilveren schoenen normaal zijn, en papa heeft ze ook. Dus een leven zonder zilveren schoenen is ondenkbaar. Maak je geen zorgen, ik ben niet getraumatiseerd, ik kies zelf! Ik mocht ze ook direct aandoen, plus we kregen nog eens een extra korting op de korting: Een-stoere-jongen-met-zilveren-schoenen-aan! De verkoopsters keken trots toen ik de winkel uitstapte.
Dat brengt me naadloos op mijn nieuwe jas met houwtje-touwtje-knopen. Die heb ik geërfd van Philine en dus gekregen van Evelyn. Fijne jas, warm en met zakken waar mijn handschoenen in kunnen als ik ze niet aan heb. Maar die MOET ik wel aan, ook als het niet koud is. Ja papa, zo is dat! Daarna zijn we naar de bibliotheek gegaan en heeft papa voorgelezen aan mij en andere kinderoortjes die toevallig in de buurt waren en ook wel eens wilden weten wat er allemaal in dat boek t beleven was. Veel dus en ik heb puzzels gemaakt en getekend. Leuk dus en toen gingen we weer naar huis.
Over blauwe handschoenen gesproken, papa heeft er ook 1. 1? Ja, ÉÉN en dat is raar. Later als ik groot ben, ga ik begrijpen wat er werkelijk aan de hand was. Maar tot die tijd heeft te maken met: een mountainbike, een gladde heuvel, een slippend achterwiel en een pink die even niet bij de pinken was en nu weet dat hij het gewicht van papa niet in zijn eentje kan dragen. Enfin, zijn humeur lijdt er niet onder!
En ik ben een veelvraat, want ik eet heel veel. Meer dan twee Dzjezzen bij elkaar. We zijn maandagochtend met Opa en Oma gaan wandelen in het bos en ik heb veel gewandeld, paddestoelen en bomen gezien, frissen neuzen gehaald en hard gelachen en daar krijg je honger van! Ik moet ook nog groeien namelijk en dat kost ook boterhammenkorsten en appelflappen!
Thuis eet ik ook al zo veel. Borden vol en boterhamstapels tot aan het plafond. Dzjez kijkt met grote ogen! Hij mag dan misschien al schoenmaat 27 hebben en lange benen, ik ben nog maar 2 kilo lichter dan hij. Ik kom er aan, en haal je in…. ;-). En als mama het eindelijk aandurft, gaan wij er op uit!
Om te beginnen hebben we onze antibiotica keurig volgens voorschrift opgemaakt en zijn we officieel beter.
Bij mij duurde het wel even hoor voordat ik echt symptomen van beterschap vertoonde. Lodderige oogjes en hangerig gedrag heb ik nog wel een paar daagjes volgehouden. Natuurlijk help het enorm als Siebe en Zelda er zijn want dat geef veel ENERGIE! Ik weet het zeker, ik heb een aangeboren ‘ik-hou-van-ze’. Dat zat al opgeborgen in 1 van mijn genen en was direct actief vlak na mijn geboorte. En toen had ik ze zelfs nog nooit gezien!
Trouwens, ik ben er achter gekomen dat ik een soort smaakincubatie heb (het kan ook gewoon een koppigheid tegen verandering zijn), maar in het begin vond ik antibiotica heel erg vies! Ik moest er niets van weten en keek vies, kronkelde en huilde. Maar na een aantal keren begon ik er (bijna tegen mijn zin in) aan te wennen en begon het zelfs lekker te vinden. Tot het moment dat papa zegt: “Jay, kom je drankje drinken?” en ik spontaan naar hem toe loop en met een glimlach, in 3 slokjes alles opdrink! Ik bedoel maar…
Eerste Kerstdag was een mooie dag. Niet alleen waren Siebe en Zelda er al, Opa en Oma kwamen ook in vol ornaat met voorbereide gerechten en, zeker niet minder belangrijk, cadeautjes… Alweer en deze keer omdat het kan, zonder interventie van Sinterklazen of Zwarte Pieten. En ik heb een garage gekregen. Prachtig! En al mijn autootjes kunnen van de glijbaan af. Daar kan ik uren mee spelen, ondanks het feit dat hij niet op de tafel mag en dat de deuren er uit kunnen vallen en ik denk dat’ie stuk is en papa hem weer maakt.
Ik heb een spiralenboel gekregen. Dat zijn spiralen waar blokjes op zitten en die je kunt schuiven. Dat is goed voor mijn oog-hand-coordinatie. Die is overigens prima, net als mijn woordenschat. Dat is echt een schat, want hij zit in me en ik gebruik de woorden niet. Ik oefen alleen de namen van iedereen, maar woorden voor dingen niet, dus. Wat niet wil zeggen dat ik ze niet ken. Integendeel, je hoeft het alleen maar te zeggen en ik weet wat er bedoelt wordt en of wat het is. “Jay, haal je even je schoenen?” en “Waar is je telefoon?” en “Pak even een boekje” voer ik klakkeloos uit. Woorden-schat.
Iedereen zag er trouwens heel mooi uit! Maar het mooist zag Zelda er uit! Die had hakken aan… Dat is iets heel belangrijks en moois, terwijl ik dan denk: “Daar kun je niet goed op rennen en ravotten, dus is het niets voor mij” en dat komt goed uit, want mannen dragen geen hakken (behalve als je Prince heet en klein bent). Maar in haar geval staat het goed.
We hebben heerlijk gegeten en het was bovendien erg gezellig en daar gaat het om.
Maar het feest was nog niet over. Zondag zijn we naar Evelyn gegaan en daar was Irene! Zonder Noa en Quin, maar met Nynthe, Senn, Lauren en Philine en we hebben ijsschotsen gegooid op ijs op de vijver. Dat is een groot avontuur, ook als je het op afstand mag bekijken wegens een bezorgde vader. Dat verandert snel als hij weg is. En ik groter ben. Dan zal ik eens laten zien wie hier de grootste ijschotsengooier ter wereld is (en niet bang is voor koude natte voeten, want dat is vast de consequentie..).
Ik was niet mee, want ik heb nog niet de ijschotsengooileeftijd bereikt. En weet eigenlijk ook niet wat dat zijn. Niet dat ik er bang voor ben dat ik dat niet te weten kom als ik wat groter wordt… Er is genoeg water in de buurt waar ijsschotsen op kunnen komen. Genoeg kans dus op natte voeten! Nu maar hopen dat de ‘global warming’ niet doorzet.
Oh ja, we hebben een nieuwe aaiPad en vraag me niet waarom, maar ik noem hem de Siebe-en-Zelda-aaiPad. In ieder geval heb ik daar een voorkeur voor. En ondanks het feit dat het een nieuwer besturingssysteem heeft en voor sommige apps een andere interface, begrijp ik heel goed hoe het werkt. Grote voordeel is dat we, Jay en ik, samen en naast elkaar en vooral met ieder onze eigen IPad op de bank kijken. De 1 kijkt Bumba en de ander?
We nemen gewoon een voorschotje op ons ridderschap.
Dat is voor wanneer Jay kan lopen, ik permanent niet meer in mijn broek plas en mama vindt dat we er klaar voor zijn. Ik bedoel: er 557% zeker van is dat er niks mis kan gaan. En 557 is niet per ongeluk gekozen. Het is toevallig het 102de priemgetal en dus alleen maar deelbaar door 1 en zichzelf, wat de som van de delers automatisch 558 maakt, wat overigens geen priemgetal is. Het eerstvolgende is overigens 563 (ook een mooi getal) en het is ook geen Fibonacci getal. De som is 17 en de som daarvan is 8 en dat is dan weer het aantal gouden kerstballen in onze kerstboom. En zo zie je maar weer, toeval bestaat niet.
In ieder geval, tot die tijd hebben we thuis genoeg mogelijkheden om held te zijn en in het geval van Jay, die is hard bezig minder ziek te worden. Vieze medicijnen zijn uiteindelijk niet voor niets uitgevonden (alhoewel ‘vies’ subjectief is . Ik vind het namelijk best lekker, want ik heb precies hetzelfde drankje. Jay is in dat opzicht een beetje een draakje, wat op zich ook een vaardigheid is). Daarom hebben we dus een cape om (dat en omdat papa dat bedacht heeft. Zonder hem zou het leven een stuk, eh, rustiger zijn….)
Ik ben wel aan hem gewend hoor.
Ik ken hem eigenlijk zo al mijn hele leven. Vanaf de dag dat ik geboren ben doet hij zo, alhoewel ik denk dat hij met Dzjez nog een paar trapjes er boven op heeft gedaan. Met voorbedachte rade denk ik. Dzjez is zijn handlanger in het doen van gekke dingen. STEREO dus. Van twee kanten tegelijk. Maakt mij een gezonde gek, want zoals Stef Bos al zong: “Gek zijn is gezond!”
Maar ja, ik voel me wel beterder. Ik moet wel een beetje afscheid nemen van de zieke Jay, want die sluimert nog steeds wat door de optrekkende wolken van ziek zijn heen. Gelukkig helpen Siebe en Zelda hard mee om niet ziek meer te zijn. En morgen is het kerst. Benieuwt wat dat gaat brengen…
Er is een bacterie in het huis, zegt mama, en die maakt ons allemaal ziek en dus gaan de ramen open en wordt alles gewassen.
Die bacterie zie ik voor me als een beestje met een koksmuts op, want hij is iets aan het bakken en hij kijkt redelijk gemeen uit zijn ogen. Niet dat hij het expres doet! Hij heeft er niet voor gekozen om een bacterie te zijn, zo is hij geboren, maar desondanks of juist daarom, of misschien wel doelgericht zonder plichtbewust te zijn, is hij met gemene beetjes bezig om mensen ziek te maken. Eerst was het mama, toen Jay en nu blijkt dat ik het ook heb. Allemaal aan de antibiotica.
En laat ik daar nou een ongelooflijke hekel aan hebben!
Elke keer als ik ook maar een bruin flesje zie wil ik wegkruipen en word ik onblij. Laat staan de spuit waarmee papa dat in mijn mond doet! Ik weet diep in mijn hart wel dat ik er beter van wordt, maar toch, het druist tegen mijn gevoel in. Ik ben trouwens best wel ziek geweest en heb serieus geoefend om een dood vogeltje te zijn, want zo zat ik op de bank. Of bij Siebe, Zelda, mama, papa en beppe op schoot (want daar zijn we ook geweest gisteren, alhoewel ik daar de hele middag in bed gelegen heb!) en tussendoor dus: dood vogeltje spelen.
Nu moet ik zeggen dat Antibiotica wel een wel heel mooi woord is. Klinkt een beetje als een dans. “En dan doen we nu even met z’n allen de AntibioticaChaCha! Ga maar tegenover elkaar staan en kijk goed naar wat de ander doet en doe het omgekeerde.” Dus als de ene de hand omhoog doet doet de ander de hand omlaag; als de ene springt, zakt de ander door de knieën; als de ene AAAAH zegt, zegt de ander IEIEIEIEH. Je snapt het wel.
Het goeie nieuws is wel dat Siebe en Zelda er zijn. Afgelopen vrijdag waren Opa en Oma er om op te passen, want mama ging eten met haar werk, en papa moest naar België voor zijn werk en op de terugweg heeft hij Siebe en Zelda gevonden in Gent 😉 dus heeft hij maar besloten ze mee te brengen. Hun geluk was dat ze onderweg weinig files hebben gehad en mijn geluk was dan weer dat ik nog op was en dus heel hard kon juichen toen ik ze ineens voor het raam zag staan!
Ik zag het pas de volgende dag.
Ik lag rustig (als een dood vogeltje) op bed bij papa, toen Zelda binnenkwam…. Ik raakte bijna het plafond van verrassing en blijdschap. Het is dus bewezen, Zelda is een soort krachtvoer. Zelfs als je bijna niet meer kunt, dan kan zij er voor zorgen dat je ineens een soort superdreumes wordt. Dat, en ze is de beste hangzus van de hele wereld! Bij haar ontspan je pas echt. (Siebe kan er ook wat van hoor!).
Op de weg naar Drachten heeft Zelda nog een paar leuke selfies gemaakt. Echte kunstfoto’s zo gezegd. Ze noemen dat een Duck-Face. Dus.
En met mij ook!
Ik heb trouwens ook ontdekt waar ze kabouter Plop z’n muts bedacht hebben. Het oorspronkelijke idee kwam van een pyjamabroek.
Ik weet het zeker! Kijk maar naar de foto!
Wat ook nog gaaf was, was dat we zijn gaan wandelen op zondagochtend. En we zijn gestart waar we normaal naar de markt gaan, dus konden we eerst WOEOEOEI! gedaan. Samen met mama (maar ik kan veel harder dan zij hoor, want ik heb 7-mijls-laarsjes aan).
We zijn helemaal rond gelopen en toen hebben we nog naar een boerderij gekeken. Midden in de Vesting. Dat was eigenlijk wel slim bedacht. Dan heb je melk, eieren, wol, en vlees. En van de melk kun je dan weer kaas, boter en milkshakes maken. Dat was een echte hit! Slim gezien zeg ik! En dat voor de Middeleeuwen.
Ik ben ook nog in een boom geklommen (met de hulp van papa hoor) en daar heb ik op een tak gezeten. Ik ben niet bang voor hoogtes. Zet me neer en ik blijf zitten. Ik ben vooral bang voor dieptes…. Die eindigen via een stijle heuvel, een vals plat in het water. Tenminste als je op het talud van de Vesting staat.
We zijn ook nog met Jay gaan lopen, want hij moet ook oefenen hè. Gaat telkens beter!
Thuis hebben we nog even gebald. Met een bal is dat, en Jay die kan superhard smijten! Als hij niet oppast gooit hij het door het raam (of tegen de kerstboom, want als je goed kijkt, zie je die telkens op de achtergrond staan. Mama heeft die samen met ons in elkaar gezet. Ze heeft ook lampjes voor het raam, op de schoorsteenmantel en op de kast gezet. Voor als je op pad bent en de weg kwijt bent, dan kun je ons huis altijd terug vinden. Volg de lampjes!
Ook te volgen via Google Earth….
Beregezellig!
Ik weet dat jullie dat liever niet horen, maar sommige dingen zijn nou eenmaal zo als ze zijn en in mijn geval liep het uit mijn neus en uit mijn linkeroor. Dat van die neus in controleerbaar, behalve dan dat ik niet wil snuiten. Dat van het oor niet. Het loopt goed door en dat is belangrijk volgens de boekjes, maar het stinkt ook! WOW, ik wist dat ik kon stinken, maar dat komt ergens anders vandaan. Dit is echt een buitengewoon knappe stinkgeur. Eén met veel facetten en IK ben er trots op. Bijkomend voordeel is dat ik elke dag schone lakens krijg.
Het vocht op mijn polo is water…
Ik heb dan weer niks noemenswaardig. Ik ben vooral bezig de wereld te ontdekken en dat bevalt me meestal goed. Soms neem ik iets te veel hooi op mijn vork en dan schrik ik HARD en moet ik even huilen, maar het grootste deel van mijn ontdekkingen gaan vlekkeloos en vol nieuwe indrukken.
Zoals het avontuur met de doos. Een doos kan er voor zorgen dat het licht uitgaat en dat is eng. Hoe het precies werkt weet ik niet, maar als je hem over je hoofd heen trekt, wordt het donker en zie je niets! Als je hem er dan weer af doet gaat het licht weer aan…. Ik kan ook dozensjouwen. Dan loop ik met de doos van de ene kant naar de andere kant. Jaja, LOOP door de kamer.
Bovendien ben ik veel aan het bellen met mijn onzichtbare vrienden de laatste tijd. Dat komt door mijn magische plastic telefoon. Die heeft niet een simkaart maar een slimkaart, daardoor heb je geen abonnement nodig. Of een telefoonnummer. Hij doet het gewoon en kan ik fijn bellen!
Het was wel koud trouwens! Zeker als papa het niet nodig vind om handschoentjes en mutsen op te zetten. Word je hard van, zegt’ie, nou dat klopt. Zo hard als bevroren vingertjes (ok hier overdrijf ik ten behoeve van de dramatiek van het verhaal). Gelukkig was het warm op de crèche en is de weg er naar toe niet zo lang. We kunnen wel de lichtjes van de bakfiets aandoen, waardoor we een straal hebben. Die fietst voor ons uit en kunnen wij goed zien, waar we naar toe gaan.
Grootste avontuur van de week was wel het bezoek aan opa en oma (ik en Jay waren woensdag ook al gaan wandelen in het bos).
Ho en wacht eens even! Voor mij was dat een groot avontuur. Ik heb daar namelijk wel 104 kilometer gelopen. Vooral in het bos gaat dat heel goed. Sowieso was het de eerste keer dat wij als brothers samen mee gingen met opa en oma. Voor mij is dat dus bovendien een heugelijk moment. Dat betekent dat ik groot wordt. Dus.
Mijn knieën hebben wel heel veel de bosgrond gezien en die vonden dat mooi. Samen met mijn billen die ook vaak een touch-down hebben gemaakt. Ja, beregezellig! Gelukkig hebben we die dan weer niet gezien.
Mag ik weer?
Ik heb opa geholpen met de KERSTBOOM! dat is pas een mooie gewoonte. In plaats van zelf naar het bos gaan, haal je een stukje bos in huis en verkleed je dat als een tierlantijn. Maar eerst moeten we dat ding temmen in de regen. Met al die takken en naalden en die kluit met aarde moesten we dat met goed fatsoen in een pot krijgen, om dat vervolgens naar binnen te transporteren. Opa had maar geluk dat ik er was, want anders was het niet gelukt! EN ik had mijn gele Bob De Bouwer helm op. Een garantie voor kerstbomensucces!
Die man heeft het behoorlijk druk zeg! Gelukkig dat opapiet hem meehelpt, want anders was het echt ondoenbaar!
Het was een parcours met hindernissen want eerst moesten we nog naar Hilversum om iets van papah te ruilen…. Toen moesten we nog eens bloemen voor Beppe en Tessa kohpuhn… en toen pas gingen we weer in de auto op weg naar Drachten. Nee niet naar Beppe, maar eerst naar Tessa, want papa… moest daar eerst helpen een douchedeur te repareren. Nouja! Ik was heel onblij en er waren ook nog twee poezen op de koop toe. M’n tranen hadden geen idee hoe snel ze uit mijn ogen moesten springen! Dat was niet de bedoeling! We zouden naar Beppe gaan en dit is niet Beppe, laat staan Sinterklaas.
Gelukkig was het snel klaar en konden we opnieuw onderweg naar ons einddoel: Beppe dus!
Daar aangekomen waren Senn en Nynthe er ook snel bij en onder die omstandigheden is het OK. We voelden met zijn allen de spanning die in de lucht hing. Je voelt dat gewoon hè. Je weet dat er iets gaat gebeuren en je weet ook wat, maar je weet nog niet wanneer…. Ik denk: Zolang het licht is, zal hij nog wel niet komen… En inderdaad, de bel bleef stil, het raam was kloploos, de deur bleef dicht en wij gespannen.
Ik heb geen idee waar iedereen mee bezig is, behalve dat het reuzegezellig is (behalve de poes bij Tessa, want dat was een notoir huilmomentje!). Leuk hoor bij Beppe met Senn en Nynthe en ik kan laten zien hoe goed ik al kan lopen en kletsen!
Het was een drukte van belang en de doosjes met speelgoed van Beppe werden al snel omgekieperd en hard gespeeld. Zo hoort het en bij Beppe spelen is anders dan thuis spelen. Probeer dat maar eens uit te leggen, maar het is echt zo!
En al die tijd was er geen Sinterklaas! Papa ging uit pure wanhoop Chinees halen, want ja, er moet natuurlijk op een bepaalt moment wel gegeten worden. En wat denk je? Toen papa een tijdje weg was ging….DE BEL en er werd ook HARD OP HET RAAM GEKLOPT!
Als bezetenen renden Nynthe en Senn naar de deur en ik dacht: ik moet ook maar meelopen.
En ik had amper tijd om te reageren, laat staan te snappen waar het over gaat.
En wat schetst mijn verbazing? Allemaal jute zakken! Nou ja, is daar al die drukte om te doen? Maar goed, ik heb meegeholpen de boel naar binnen te slepen en wat blijkt? Die zakken zitten dus VOL MET CADEAU’S!! Echt waar! Te veel om op te noemen. Nu snap ik de uitdrukking ‘ogen in de achterkant van je hoofd hebben’ . Dat is nodig om alles te kunnen zien.
En papa? Die was er gewoonweg niet bij!
Die kwam een paar minuten later binnen en zei dat hij wel een Piet op een paard had zien wegrijden. Dát hebben wij dan weer niet gezien! Dan gaan we beginnen. Pakjes uitpakken en dat is gaaf. Dat is zo leuk dat je amper kijkt naar wat er in het papier verstopt zit! Nee, uitpakken en doorgaan! Ik denk dat het minstens zo leuk is gewoon 50 pakjes uit te pakken, zonder dat er echt wat in zit… Misschien een idee voor volgend jaar!?
In ieder geval, uitpakken duurde een eeuwigheid want er waren wel honderdduizend pakjes en er waren gedichten! Ook voor Nynthe en Senn en die kunnen zelf al lezen. Zo cool! Dat wil ik ook. Ik kan dan ook niet wachten om dat te doen. Misschien moet ik volgend jaar net als Nynthe nummers. Want die ken ik wel als ik ze zie! Van 1 tot en met 10.
Ik mocht naar bed, want zulke grote dagen zijn vermoeiend voor kleine mannetjes. Pfff.
Maar toen ik weer opstond was ik chagrijnig… Echt waar! Ik moest huilen, was zeurderig en vervelend. Gelukkig had papa nog brood meegenomen en dacht mama er aan om het me te geven en dat was dat. Ik had gewoon honger! Daarna was ik een superdreumes! Lekkeer lopen, spelen, en… Stofzuigerrijden! Dat is een mooi avontuur. Het is een vervelende baan, maar iemand moet het doen. Jay de stofzuigerrijder, wie weet…
Na de cadeautjes kom je er achter hoe leuk ze zijn! Ik heb er al heerlijk mee gespeeld. Met mijn bulldozer van LEGO, de puzzels en al die boekjes! Niet met de ministeck en ook niet de chocoladeletters uitpakken. Nou ja! Wel pepernoten eten, want ik had mijn eigen zakje gekregen. Ik zeg dat is een goeie nieuwe gewoonte en ik kan in dat opzicht niet wachten tot volgend jaar. Groter, slimmer, wijzer en vol verwachting! En misschien kan ik al lezen en krijg ik ook een gedicht…..
Ik heb naast allemaal cadeautjes die ook heel mooi zijn een heel mooi plastic, opklapbaar telefoontje gekregen van nog geen 1 Euro, en dat is het allereinde. Daar kun je goed de hele wereld mee bellen en het maakt nog geluidjes ook… Jaja, kleine jongens worden groot!
We kunnen natuurlijk niet weggaan zonder samen-in-de-stoel-draaiertje te doen. Dat was gaaf!
In de auto zijn we uiteindelijk in slaap gevallen en hebben alles nog eens goed aan de binnenkant van onze ogen gekeken. Wat een mooie dag! En dat vond iedereen. Ik ben heel blij met de eerst echte officiële Sinterklaas die ik bewust mee heb gemaakt. BEDANKT SINTERKLAAS en de hulp-Sinterklazen!
Ik kijk al uit naar die van volgend jaar, want dan snap ik het ook!
En het was me een dag. Jay voelde zich niet helemaal goe, mama voelde zich niet helemaal goed en ik was best OK, behalve dan dat ik 3 keer in de broek geplast heb. Eb als je me vraagt waarom? Dan zeg ik weet ik niet. Sowieso knik ik liever m’n hoofd en zeg niks. Weet nog niet of dat bij mijn leeftijd of bij mijn aard hoort… Ik denk dat papa met geen van beide genoegen neemt, want hij vindt dat je praat met je mond, woorden en geluid. Op zich zit daar wel iets in natuurlijk.
Maar goed, de verrassing.
Oma had mama een gezegd dat in het kader van de ziekenboeg, Opa een stevige pot boer’n’kool kwam brengen en dat was zelfs bovenverwachting veel en meer. Meer in de vorm van spekjes, maar vooral worst. Na een kleine aarzeling een stevig toegesproken te zijn door papa en het opruimen van de trein, ben ik opnieuw gezwicht en aan tafel gaan zitten. Als beloning voor de inspanningen van opa en oma, heb ik bijna alles opgegeten, met elke keer een klein stukje worst. Hoera!
Nu is er nog een mooi verhaal te vertellen, want afgelopen dinsdag kwam sinterklaas op de crèche! 2 december is dan ook een datum die ik nooit ga vergeten. We voelden de spanning al toen mama ons op de bakfiets bracht. Binnen hingen overal versieringen die te maken hadden met Sinterklaas en natuurlijk PIET! Ik weet het zeker, als ik de kans krijg wordt ik later Piet en klim op daken, maak grapjes en strooi pepernoten snoep in de rondte. Wat een mooie baan is dat!
Ik was er ook bij en vond het erg gezellig, alhoewel ik me op de foto’s wat afzijdig houd, in tegenstelling tot Dzjez, die met z’n snufferd, luid zingend en muts vooraan stond! Zo is hij dan ook weer. Ik heb me dan weer vooral gefocust op de eenzame pepernoot. Die zijn er namelijk veel. En je hebt ook de pepernoten die helemaal vergeten worden en afhankelijk van de plek waar ze liggen, beschimmelen, opgegeten worden door dieren, verweken (als ze buiten in de regen liggen) of verstenen (maar dat zijn dan weer vaak getraumatiseerde pepernoten of pepernoten die ergens heel hard van geschrokken zijn). Gelukkig worden de meeste pepernoten lekker opgegeten, waardoor ze automatisch pepergenoten worden…
Papa kwam ons halen en toen zei hij ineens dat hij ook nog een verrassing was, omdat het 2 december was…. Ik zei ja en hij zei: Ja, je bent jarig.
..
Huh, dan ben ik, en ik kijk naar mijn vingers, en zeg drie! En steek drie vingers op. En dan gaan we een feest vieren en taart bakken! Jaag, zeg ik leuk en wat een verrassing. Dan ben je snel van het ene feest in het andere.
Maar wat een drukte! Je schoen zetten, liedjes zingen, rustig slapen en dan de volgende ochtend hopen dat er iets in de schoen zit! (ik ben er niet echt zo mee bezig hoor, het is elke keer weer een verrassing). Maar we vinden er wel leuke cadeautjes, zoals wintermutsen en sinterklaasboekjes. Goed, zeg ik!
En op 3 december kwamen opa en oma langs om mijn feest te vieren en koekjes te bakken!
En
ze
hadden
ook
een
cadeau… Een Bob de Bouwer helm! Cool hoor en in de middag kwamen Evelyn, Lauren en Philine ook nog langs voor mijn verjaardag en van hun heb ik een houten trein gekregen en een spel met gekleurde kraaltjes die je op een stokje kunt zetten en een dobbelsteen. En een zak chips en dat is dan weer lekker en samen hebben we koekjes gegeten. Wat is december toch leuk! En dan hebben we nog niet eens sinterklaas gevierd, want at gaan we zaterdag in Drachten doen.
José is ook nog geweest. Samen met opa en oma, maar dat was al weer vorig weekend. Ik spring van de hak op de tak, gewoon omdat het kan. De laatste keer dat we haar zagen toen was ik nog 15 centimeter kleiner en was het 15 graden warmer. Dat was op de camping en toen wist ik nog niet eens wat dat was. Nu nog steeds niet, maar ik kan wel dag, nee, klaar en Dzjesss zeggen!
Het was wel heel leuk om haar te zien, want ze is heel lief plus opa en oma er bij zijn wel heel veel leuke mensen. We zijn nog even in de speeltuin geweest en ik ben één keer van de glijbaan geweest en dat was goed en genoeg. Dzjez heeft gefietst en is ook van de glijbaan geweest.
Voor de rest ben ik nog niet zo in de sinterklaas. Ik weet eigenlijk niet wie hij is, maar weet zeker dat hij bestaat! En de pieten ook. Volgend jaar ben ik er helemaal bij.Dan heb ik genoeg geoefend, kan feilloos praten, snap alles en lopen als een kievit!
Dus nu kwam sinterklaas ook in Naarden Vesting. Ik had me er de hele dag al op verheugd. Had zelfs geslapen om goed uitgerust en fit te zijn voor het zwaaien en het uit volle borst meezingen van die prachtige liederen. Siebe en Zelda waren er ook, dus kon ik hen ook Sinterklaas laten zien, kortom, het zag er goed uit!
Het ws behoorlijk druk en de brug stond open, dus we zagen slechts een glimp van de rode mijter, maar hem echt in de ogen kijken zat er niet in. Dus liepen we verder en zeker niet alleen. tienduizenden mensen hadden hetzelfde idee en dat was buiten die tienduizenden die al in de vesting waren, kortom, druk!
Wij besloten door te lopen naar het straatje van Wouter en Julia. Daar was het rustig en kwam Sinterklaas ook langs. We hebben een mooie binnendoorweg genomen en waren er snel en inderdaad, daar waren Wouter en Julia en hun vader, maar ineens gebeurde er iets raars met mij! Mijn buik deed ineens heel erg pijn! Maar echt errug! Daarna moest ik overgeven. Zomaar. Midden op straat van ‘ik voel me goed’ naar ‘ik voel me slecht’ in 2 seconden.
Dat ziet er niet goed uit voor de dag van Sinterklaas, want mijn buik doet echt pijn en ik zeg dat ook: “M’n buik doet pijn!” Maar goed we kwamen voor Sinterklaas en die had ik nog niet gezien en daarom bleven we nog even. Een gezellige straat met discosinterklaasliedjes en gezellige mensen, maar ik was dat niet. Terwijl ik groen en geel keek, en nog maar een keer ging overgeven ging de kogel door de kerk. We besloten terug naar huis te gaan. Eerst buitenom en toen toch binnendoor en terwijl we de straat overstaken hoorden we muziek en zagen een zwartenpietenmuziekkorps! De voorbode van sinterklaas, dus bleven we nog even staan en er kwamen allemaal wagens aan met kindertjes. En naarmate er meer voorbijkwamen, voelde ik me eigenlijk telkens beterder, tot het moment waarop ik zei: “Ik ben beter!”
Daardoor konden we wachten en blijven staan en na veel wagens en zwarte Pieten en zakjes pepernoten, kwam daar uiteindelijk Sinterklaas. Eerst op zijn paard, maar dat paard ging bokken (knap hè), waardoor Sinterklaas moest lopen. Prima! Ik heb mijn schouder uit mijn kom gezwaaid en dat was dat. Toen zijn we naar huis gegaan en ik was eigenlijk van dat moment af een beetje half. Warm, vlekkerig en vooral niet hongerig en vroeg naar bed!
Zondag, vlak voordat Siebe en Zelda weggingen hebben we de schoen gezet. Voor ons allemaal en daarna gingen Siebe en Zelda weer naar huis, nadat wij weer hard gezwaaid hadden. Het was een fijn weekend en ik kan niet wachten totdat ze er weer zijn.
Maandag was er ineens het moment waar de schoen niet meer leeg was maar VOL! Met een cadeautje! Neefje, dat is niet waar, maar het was wel waar en in het pakje zat Bert op een luchtmatras! Van mij, voor in bad. Daarna mocht ik Jay helpen zijn cadeautje open te maken en daarin zat Ernie in een stoeletje! Nou ja, samen hebben we ze beide en kunnen we fijn spelen in bad. Kan niet wachten!
Verder was ik toch niet helemaal beter, maar ben toch naar de crèche gegaan. Gelukkig kwam mama me vroeg ophalen en heb ik uit mezelf gezegd dat ik naar bed wilde. Om 6 uur! Dan ben je echt niet goed! Ik hou je op de hoogte, maar kan soms nog lachen hoor…
En ik? Ik kan al heel goed lopen en ben vooral druk bezig met heel blij zijn!
En ik vind het leuk om grappig te doen ook, want ik weet dat mensen dan gaan lachen en dat vind ik fijn. Daarom zet ik een te klein brilletje op mijn grote hoofd en dat staat heel grappig! Vind ik.
En nog gezellig gek gedaan met Siebe en Dzjez en gelopen met Zelda.
Leven is mooi!
Het was een fijne week, met ups en uppers, oftewel geen downers.
En toen ik deze ochtend wakker werd en papa me haalde en ik eerst met Dzjez geknuffeld had en een flesje melk had gekregen, kon ik ineens even niet meer ademhalen… De deur ging open en ineens was daar ZELDAH. Nou ja, dat is een verrassing! Dat betekent gewoon lekker knuffelen, want LAH knuffelt beter dan papa. Overigens ken ik het woord knuffelen ook. Als je dat zegt doe ik dat gewoon!
Ik vind het ook altijd heelrijk met Zelda, die kan knuffelen en troosten. Troosten is een gave, want niet iedereen kan dat. Zelda kan dat op een manier waar zelfs mijn diepste tranen een glimlach krijgen. Die tranen die pas over een paar weken tevoorschijn komen en daardoor automatisch tranen van vreugde worden.
Dan gaan we ook fijn liedjes zingen.
En ik vind dat ook leuk en doe net of ik kan zingen. Ondertussen kroel ik een beetje in het haar van LAH. En terwijl we dat aan het doen zijn, gaat de deur ineens weer open… SIEBUH! Die is er natuurlijk ook! Nog meer knuffelplezier. Super.
Mijn broer! Dat is ook leuk, nu zijn mijn kleinste èn mijn grootste er en kan ik mooi het middelste broertje zijn. Ook wel eens fijn, want zonder Siebe ben ik de oudste!
Papa, mama, ik en Jay gaan daarna even naar de markt en Siebe en Zelda blijven thuis. Fruit, vis, noten, extreem veel sinaasappelen (wel 20!) en bloemen gekocht en daarna zijn papa en ik nog even gaan wandelen op de heuvels van de Vesting. Ik ben een stijle heuvel opgeklommen, gewoon stappend en zonder handen. Zo ben ik. We gingen er vanuit dat mama al weg zou zijn maar toen we na onze tocht beneden kwamen was ze er nog en konden we dus samen naar huis fietsen.
Papa ging toen zijn fiets op de foto zetten in de speeltuin in de zon voor de marktplaats op het internet en dat was een uitgelezen gelegenheid om in de speeltuin te gaan spelen.
Maar als Dzjez gaat spelen, dan wil ik dat ook, dus ben ik ook gegaan. Met mama. En ik loop beter en beterder. Ik ook op de glijbaan en hoe vaker hoe beter, maar niet alleen. Alhoewel dat wel 1 van de leuke dingen van een dreumes zijn, dan is het besef van de dingen die je doet en die je kunt vrij klein. Eerst kon ik niet lopen, nu wel <punt>, eerst wist ik niet dat je een glijbaantrap op kunt, nu wel <punt> ondanks het feit dat ik eerder in dit leven al eens van een trap gevallen ben met beenbreekachtige gevolgen.
Dreumesen leven in het hier en nu en niet in het toen en straks.
Sommige papa’s doen dat ook. In ieder geval in het leven staan. Met 3 zonen om zijn nek. Nu kan het nog praatjesmaker! Denk ik dan, want straks zak je met ons drieën door de grond. Letterlijk dan hè, want dan zijn we samen wel duizend kilo!
En omdat ik een paar dagen niet geschreven heb zijn er ook nog een paar dingen uit het toen. In dit geval om ze niet te vergeten. Ik wil namelijk alles zelf doen tegenwoordig. ALLES! En als eerste, dus voorop fietsen met papa, als eerste de trap af (alhoewel papa dat liever niet heeft, want hij loopt sneller), zelf mijn kleren aan (dan kom je er achter dat een broek een voor- en een achterkant heeft) en zelf afwassen. Dat kan ik ook.
En kan al ZELF verstoppertje spelen met Dzjez. Dit zijn de tekenen van het enorme speelpleziertegoed dat we nog hebben. Altijd een vriendje in de buurt, en een broer en een zus die ook nog vaak langskomen, wat wil je nog meer? Niets! Veel energie en lachvoorraad!
Dat en gezellig boekjes lezen met mama. Gelukkig is mijn ontstoken oogje weer over en heeft het maar een paar daagjes geduurd. Ja, het gaat de goeie kant op met groter worden. Kan haast niet wachten tot morgen, of volgende week. Ik kan dat zien, door gewoon naar Dzjez te kijken om een kijkje in de toekomst te krijgen.
Vandaag was het zo ver: Sinterklaas komt aan in Nederhorst Den Berg en als ik de burgermeester van Nederhorst Den Berg mag geloven is dat voor Sinterklaas ook een hoogtepunt.
Voor mij was dat het zeker! Wat een avontuur is dit zeg! Dit gaat lichtjaren voorbij aan de verwachtingen die ik er dan ook maar enigszins over had.
Ik heb me ook voorbereid op deze belangrijke dag, alleen weet ik niet wie sinterklaas is of zwartepiet en ken het concept stoomboot ook nog niet. Boot wel. En eigenlijk veel meer woordjes dan ik de goegemeente wil doen laten geloven.
Oor, mond, neus, haar en tenen, die doe ik graag voor, mama, papa, dzjiess, Sieb Zet ken ik ook, maar dat is echt nog maar het topje van de woordenberg die diep in mij schuilt. Ik weet wat afstandsbediening is, opa, oma, boekje, autootje, lopen, kom maar hier, hapje?, ga maar even op de rug liggen, en nog veel meer. Ik weet alleen niet hoe je dat uitspreekt.
Mijn voeten en benen hebben in dat opzicht ook een soort spraakgebrek. De communicatie met mijn bijzonder bewuste braniebrein is zeer goed, dat wil zeggen, mijn benen en voeten begrijpen wat ze moeten doen, maar als het dan echt moeten zeggen/doen, er iets misgaat. Na een paar stapjes in ieder geval. En dat is goed!
Wat ik heel goed kan is denken over de dingen. Ik ben een lekkere denker met een ultragoed humeur. Zelfs als ik ’s ochtends wakker word. Eerst zit ik gewoon in bed en dan hoor je me niet. Ik wacht dan rustig af… En als er dan een papa of een mama komt dan stroomt de blijdschap en de vreugde al uit me. Soms begin ik al te schaterlachen voordat ik een nieuwe luier om krijg. En met schaterlachen bedoel ik SCHATERLACHEN!
Dus voordat we Sinterklaas en de Pieten zagen, zijn we eerst naar Opa en Oma geweest en dat was ook al zo reuzengezellig! Het rare is dat zij niet op de foto staan, maar dat komt omdat zij voornamelijk de foto’s hebben gemaakt. Misschien is het zelfs wel een schalkse truc, om zelf maar niet in beeld te komen….
Maar los van dat alles, stond ons daar óók een verrassing te wachten. Het duurde even voordat ik het doorhad, maar ineens zag ik bij de open haard – nadat opa op papa had gedemonstreerd hoe pieten zwarte pieten werden, dat komt namelijk door de roet in de schoorsteen en die streep op papa zijn gezicht maakt hem echt al een beetje Piet – ONZE schoen staan! Niet alleen had Zwarte Piet een cadeautje in onze schoenen gestopt, hij had zelfs onze schoenen meegenomen! Dat is pas knap.
En weet je wat? Er zat een Pietenmuts in voor mij en Jay. Een groene en een rode en uiteindelijk blijkt de groene beter bij Jay te passen, dus heb ik de rode!
Daarna een kopje koffie en een speculaaskoekje en een gebruiken kopje en spelen en gezelligheid en naar de WC gaan, en toen was het eindelijk zo ver. We gaan vertrekken! Het miezert een beetje en de molen waar we naartoe moeten is amper zichtbaar door de sluiers van regendruppels. Het is frisjes, maar dat laat alleen de thermometer zien, want van binnen ben ik warm en ik ben er klaar voor….
De weg er naar toe is kort maar duurt lang… Waar is die boot toch, waar is Sinterklaas toch en in mijn mijmeringen hoor ik ineens een gehinnik! Neeej, daar staat Amerigo in een aanhangwagen met een prachtig rood kleed! Het paard van Sinterklaas is er al, dan is het dus een kwestie van tijd…
Met mama, papa, opa en oma en nog wel meer dan duizend andere mensen en opgewonden kinderen staan met rode wangetjes en blije ogen bij een klein haventje te wachten. Je voelt de papa’s en de mama’s en de opa’s en de oma’s terug jong worden en hard zingen en dansen. Er is een fanfare die mooie muziek speelt. Er is een man die verhalen vertelt, er is een burgermeester die net doet alsof er iets aan de hand is, maar wij weten wel beter, want ineens is daar een SPIETboot die grote golven maakt en een zwaailicht heeft en zwaaiende PIETEN!
Daar zijn ze, de eerste Pieten die ik bewust ga meemaken en ervaren. Dit is een heel belangrijk moment in mijn leven. Sinterklaas 2014.
Ik ben dan ook al maanden bezig met de voorbereiding van de perfecte uitvoering van de liedjes begeleid met het juiste dansje en de juiste mimiek. Ik kwam er wel min of meer achter dat ik het op het moment suprème, af laat weten en niet in staat ben een fatsoenlijk liedje te zingen, laat staan een dansje. Ik kan alleen maar kijken met open mond, of met de onderlip tussen mijn tanden.
Ik moet niet echt iets hebben van Zwarte Pieten en dat is simpel vanwege het feit dat ik sowieso niet fan ben van vreemde mensen die in mijn buurt komen, maar Sinterklaas is OK op 1 of andere manier. Soms heb je dat met mensen. Een grote overwinning op mezelf, want hij heeft nog een baard ook!
Verder laat ik me niet zo veel afleiden van al daggedoe om me heen. Als ik de kans krijg loop ik een beetje en pik zo nu en dan een pepernoot af ander lekkers mee. PRIMA zeg ik. En dan gaan we naar de IJsbaan. Ik ga met opa mee en loop achter de drumband, zodat ik zo nu en dan met mijn vinger in de maat mee kan bewegen.
Ik loop met papa aan de hand in een soort permanente staat van extase achter de stoet aan. Links en rechts vliegen Pieten voorbij als schimmen in een mooie droom en het lijkt alsof ze me niet zien staan. Kinderen krijgen handjes strooigoed toegestopt en ik sta met onderlip tussen mijn tanden met mijn handje uitgestoken te wachten, maar krijg niks.
Gelukkig roept papa de roze Pietin en ziet ze me toch nog staan en krijg ik pepernoten! Die ik in één beweging, allemaal tegelijkertijd in mijn mond stop. Misschien was dat wel de reden dat ik me later op de dag een beetje misselijk voelde.
SELFIE
Maar dat was pas na mijn geweldige avontuur in de hal van de IJsbaan. Ik ging er met mama naar toe. Miljoenen kinderen liepen mee met ons en we zouden allemaal gaan zitten en Sinterklaas zien op zijn troon. We kwamen aan en veel kinderen zaten al en mama zei: Ga maar zitten. Dus ik klom het podium op en ging op de troon van Sinterklaas zitten.
Dat was denk ik niet de bedoeling van de nerveuze beveiligingsdame. Die wist niet hoe snel ze ook het podium op moest klimmen en mij van de troon afhalen, maar ik had mijn 3 seconds of fame al gehad! Jammer dat er geen foto’s van zijn. Mama was te verbaasd en stond met net zo’n open mond als ik, naar mij te kijken….
Enfin, daarna ben ik keurig gaan zitten, vooraan die duizenden kinderen en mama moest weg. Was alleen voor kinderen, ik zwaaide nog even flauwtjes en weg was ze. Ik heb het amper gemerkt, want wachtte op Sinterklaas (mama daarentegen was behoorlijk emotioneel, want liet ‘zogenaamd’ haar kindje (ik dus) achter tijdens een sinterklaasfeest, waar zo ook nog nooit met zo veel plezier en twee kinderen naar toe is geweest. Alles verandert altijd, zeg ik…)
Rondom mij zwermden de Pieten als kleurige bijen in een bloemenveld, terwijl ze pepernoten, suikergoed en tumtums in de rondte strooiden, waarbij occasioneel een kind lichtgewond werd geraakt. De kinderen maakten gezamenlijk het geluid van een opstijgende Boeing en ik wachtte op Sinterklaas.
Uiteindelijk was hij daar. Hij heeft zich waarschijnlijk los weten te weken van de horde fans die hem continue belaagden en had daarna met strakke schreden de weg naar het podium ingezet, want zonder aarzeling klom hij op het podium en ging op zijn troon zitten die ik al even voor hem had voorverwarmd.
De kinderen om mij heen zongen prachtige liederen, maar ik zong ze alleen mee in mijn hoofd en keek met open mond naar de goedheiligman. In vol rood ornaat zat hij daar, veel indrukwekkender dan op de televisie of de iPad. Mooij. En het ging door en door en toen was het eindelijk zo ver. De kindertjes mochten op de foto met Sinterklaas en IK DUS OOK! En niet alleen met de Sint, ook met Zwarte Piet. Ja toen zagen ze me wel staan, want er kwam nog één naar me toe, die ook met mij op de foto wilde. Ik bedoel maar….
Voor het weggaan, mochten we nog een cadeautje halen. Een prachtig rood etui, vol met lekker dingen. Chocola, spek en een mandarijn.
Missie geslaagd.
Nu kunnen we naar huis en alles verwerken.
Nou, voor mij begon het daar pas! Heerlijke aardappelpannekoekjes! Die gaan er in als spreekwoordelijke koek en dat kan niet snel genoeg! De helft ging in mij en de helft op de grond. Gelukkig dat er geen tapijt ligt.
Daarna nog uitgebreid gespeeld en geoefend met lopen en het gaat beter en beter. Ik moet er niet te hard bij nadenken, want dan val ik om, maar onbewust zijn het inmiddels soms wel 10 stappen en een bocht. Ik bedoel maar.
Toen we uiteindelijk in de auto zaten ging het licht bij Dzjez snel uit. We waren de bocht nog niet om, of zijn ogen vielen dicht. Ik denk dat hij aan de binnenkant van zijn ogen nog heel wat Zwarte Pieten en Sinterklazen heeft gezien en waarschijnlijk ook nog alle liedjes een keer heeft gezongen. Ik vind dat goed, want volgend jaar ben ik ook aan de beurt en begrijp ik het concept. Kan Dzjez me mooi de dansjes en de liedjes leren!
Dzjez & Jay 