Dus nu kwam sinterklaas ook in Naarden Vesting. Ik had me er de hele dag al op verheugd. Had zelfs geslapen om goed uitgerust en fit te zijn voor het zwaaien en het uit volle borst meezingen van die prachtige liederen. Siebe en Zelda waren er ook, dus kon ik hen ook Sinterklaas laten zien, kortom, het zag er goed uit!
Het ws behoorlijk druk en de brug stond open, dus we zagen slechts een glimp van de rode mijter, maar hem echt in de ogen kijken zat er niet in. Dus liepen we verder en zeker niet alleen. tienduizenden mensen hadden hetzelfde idee en dat was buiten die tienduizenden die al in de vesting waren, kortom, druk!
Wij besloten door te lopen naar het straatje van Wouter en Julia. Daar was het rustig en kwam Sinterklaas ook langs. We hebben een mooie binnendoorweg genomen en waren er snel en inderdaad, daar waren Wouter en Julia en hun vader, maar ineens gebeurde er iets raars met mij! Mijn buik deed ineens heel erg pijn! Maar echt errug! Daarna moest ik overgeven. Zomaar. Midden op straat van ‘ik voel me goed’ naar ‘ik voel me slecht’ in 2 seconden.
Dat ziet er niet goed uit voor de dag van Sinterklaas, want mijn buik doet echt pijn en ik zeg dat ook: “M’n buik doet pijn!” Maar goed we kwamen voor Sinterklaas en die had ik nog niet gezien en daarom bleven we nog even. Een gezellige straat met discosinterklaasliedjes en gezellige mensen, maar ik was dat niet. Terwijl ik groen en geel keek, en nog maar een keer ging overgeven ging de kogel door de kerk. We besloten terug naar huis te gaan. Eerst buitenom en toen toch binnendoor en terwijl we de straat overstaken hoorden we muziek en zagen een zwartenpietenmuziekkorps! De voorbode van sinterklaas, dus bleven we nog even staan en er kwamen allemaal wagens aan met kindertjes. En naarmate er meer voorbijkwamen, voelde ik me eigenlijk telkens beterder, tot het moment waarop ik zei: “Ik ben beter!”
Daardoor konden we wachten en blijven staan en na veel wagens en zwarte Pieten en zakjes pepernoten, kwam daar uiteindelijk Sinterklaas. Eerst op zijn paard, maar dat paard ging bokken (knap hè), waardoor Sinterklaas moest lopen. Prima! Ik heb mijn schouder uit mijn kom gezwaaid en dat was dat. Toen zijn we naar huis gegaan en ik was eigenlijk van dat moment af een beetje half. Warm, vlekkerig en vooral niet hongerig en vroeg naar bed!
Zondag, vlak voordat Siebe en Zelda weggingen hebben we de schoen gezet. Voor ons allemaal en daarna gingen Siebe en Zelda weer naar huis, nadat wij weer hard gezwaaid hadden. Het was een fijn weekend en ik kan niet wachten totdat ze er weer zijn.
Maandag was er ineens het moment waar de schoen niet meer leeg was maar VOL! Met een cadeautje! Neefje, dat is niet waar, maar het was wel waar en in het pakje zat Bert op een luchtmatras! Van mij, voor in bad. Daarna mocht ik Jay helpen zijn cadeautje open te maken en daarin zat Ernie in een stoeletje! Nou ja, samen hebben we ze beide en kunnen we fijn spelen in bad. Kan niet wachten!
Verder was ik toch niet helemaal beter, maar ben toch naar de crèche gegaan. Gelukkig kwam mama me vroeg ophalen en heb ik uit mezelf gezegd dat ik naar bed wilde. Om 6 uur! Dan ben je echt niet goed! Ik hou je op de hoogte, maar kan soms nog lachen hoor…
En ik? Ik kan al heel goed lopen en ben vooral druk bezig met heel blij zijn!
En ik vind het leuk om grappig te doen ook, want ik weet dat mensen dan gaan lachen en dat vind ik fijn. Daarom zet ik een te klein brilletje op mijn grote hoofd en dat staat heel grappig! Vind ik.
En nog gezellig gek gedaan met Siebe en Dzjez en gelopen met Zelda.
Leven is mooi!
It wie wie wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 