Het was een fijne week, met ups en uppers, oftewel geen downers.
En toen ik deze ochtend wakker werd en papa me haalde en ik eerst met Dzjez geknuffeld had en een flesje melk had gekregen, kon ik ineens even niet meer ademhalen… De deur ging open en ineens was daar ZELDAH. Nou ja, dat is een verrassing! Dat betekent gewoon lekker knuffelen, want LAH knuffelt beter dan papa. Overigens ken ik het woord knuffelen ook. Als je dat zegt doe ik dat gewoon!
Ik vind het ook altijd heelrijk met Zelda, die kan knuffelen en troosten. Troosten is een gave, want niet iedereen kan dat. Zelda kan dat op een manier waar zelfs mijn diepste tranen een glimlach krijgen. Die tranen die pas over een paar weken tevoorschijn komen en daardoor automatisch tranen van vreugde worden.
Dan gaan we ook fijn liedjes zingen.
En ik vind dat ook leuk en doe net of ik kan zingen. Ondertussen kroel ik een beetje in het haar van LAH. En terwijl we dat aan het doen zijn, gaat de deur ineens weer open… SIEBUH! Die is er natuurlijk ook! Nog meer knuffelplezier. Super.
Mijn broer! Dat is ook leuk, nu zijn mijn kleinste èn mijn grootste er en kan ik mooi het middelste broertje zijn. Ook wel eens fijn, want zonder Siebe ben ik de oudste!
Papa, mama, ik en Jay gaan daarna even naar de markt en Siebe en Zelda blijven thuis. Fruit, vis, noten, extreem veel sinaasappelen (wel 20!) en bloemen gekocht en daarna zijn papa en ik nog even gaan wandelen op de heuvels van de Vesting. Ik ben een stijle heuvel opgeklommen, gewoon stappend en zonder handen. Zo ben ik. We gingen er vanuit dat mama al weg zou zijn maar toen we na onze tocht beneden kwamen was ze er nog en konden we dus samen naar huis fietsen.
Papa ging toen zijn fiets op de foto zetten in de speeltuin in de zon voor de marktplaats op het internet en dat was een uitgelezen gelegenheid om in de speeltuin te gaan spelen.
Maar als Dzjez gaat spelen, dan wil ik dat ook, dus ben ik ook gegaan. Met mama. En ik loop beter en beterder. Ik ook op de glijbaan en hoe vaker hoe beter, maar niet alleen. Alhoewel dat wel 1 van de leuke dingen van een dreumes zijn, dan is het besef van de dingen die je doet en die je kunt vrij klein. Eerst kon ik niet lopen, nu wel <punt>, eerst wist ik niet dat je een glijbaantrap op kunt, nu wel <punt> ondanks het feit dat ik eerder in dit leven al eens van een trap gevallen ben met beenbreekachtige gevolgen.
Dreumesen leven in het hier en nu en niet in het toen en straks.
Sommige papa’s doen dat ook. In ieder geval in het leven staan. Met 3 zonen om zijn nek. Nu kan het nog praatjesmaker! Denk ik dan, want straks zak je met ons drieën door de grond. Letterlijk dan hè, want dan zijn we samen wel duizend kilo!
En omdat ik een paar dagen niet geschreven heb zijn er ook nog een paar dingen uit het toen. In dit geval om ze niet te vergeten. Ik wil namelijk alles zelf doen tegenwoordig. ALLES! En als eerste, dus voorop fietsen met papa, als eerste de trap af (alhoewel papa dat liever niet heeft, want hij loopt sneller), zelf mijn kleren aan (dan kom je er achter dat een broek een voor- en een achterkant heeft) en zelf afwassen. Dat kan ik ook.
En kan al ZELF verstoppertje spelen met Dzjez. Dit zijn de tekenen van het enorme speelpleziertegoed dat we nog hebben. Altijd een vriendje in de buurt, en een broer en een zus die ook nog vaak langskomen, wat wil je nog meer? Niets! Veel energie en lachvoorraad!
Dat en gezellig boekjes lezen met mama. Gelukkig is mijn ontstoken oogje weer over en heeft het maar een paar daagjes geduurd. Ja, het gaat de goeie kant op met groter worden. Kan haast niet wachten tot morgen, of volgende week. Ik kan dat zien, door gewoon naar Dzjez te kijken om een kijkje in de toekomst te krijgen.
It wie wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 