Ik mag beginnen vandaag, want ik heb iets.
Iets heel bijzonders, wat niet veel mensen hebben en kunnen.
Ik bedoel niet mijn schaterende lach of mijn enorme gevoel voor humor. Ook niet het feit dat ik alle woorden wel ken, maar het interessanter vind om het uit te leggen met gebarentaal en geheime geluidjes, zelfs niet het feit dat ik samen met Siebe, Zelda en Dzjez de grootste knuffelaar in de hele wereld ben, nee dat is het allemaal niet! Wat ik heb is dat ik superelastisch ben en dat heet hypermobiel (het goeie nieuws is dat we er achter kwamen dankzij de oplettendheid van Manja en Renske van de crèche. Weer een voordeel van de crèche!).Dat komt omdat mijn spieren wat losser en langer zijn dan normaal en het grote voordeel daarvan is dat ik gemakkelijk dubbel kan vouwen en een natuurlijke aanleg heb voor rock-‘n-roll dansen.
Gisteren ging ik naar de fysiotherapeut en die deed allemaal leuke dingen met me. Ik mocht met een bal spelen en mocht allemaal dingetjes van de grond oprapen en rondlopen en die aardige mijnheer de fysiotherapeut keek hoe ik dat deed. Het was goed, want hij moest lachen dus lachte ik HARDER terug. Ik ben hier de lachbaas, dat dat duidelijk is!
Die Jay hè! Mijn broer. Ik wist al lang dat hij een bijzondere broer was, want hij is ook mijn grootste vriend en als er iets is op de crèche, dan komt hij naar mij om getroost te worden en dan sta ik al met mijn armen wijd om hem vast te pakken. Maar nu is hij nog bijzonderder, want hij is van Jaylastiek. En dat is heel bijzonder spul, echt superheldenspul en ik vermoed dat hij binnenkort in een lycrapakje en een cape met een J er op voor me staat, klaar om de wereld te redden van chagrijnigheid en onblijheid.
Ik ben ook een soort held, want ik ben samen met mama op bezoek gegaan in het hoge noorden (dat is eigenlijk niet hoger dan normaal hoor, maar is in dit geval nog verderder dan Beppe en dan lijkt het hoog, of zo, denk ik) bij Tante Ina. Dat was de eerste keer dat ik haar zag en ook de eerste keer dat zij mij in het echt zag. We hebben gezellig gekletst en ik zat op de stoel. Het was best lang rijden, maar toen we terug thuiskwamen waren Opa en Oma er en dan ben je de lange reis snel vergeten!
Wie er dan weer niet was is papa, die heb ik ’s ochtends nog wel gezien en ’s middags, maar toen ging hij weg en hebben we hard gezwaaid! En we hebben ook heel hard Bye Bye geroepen. Hij ging naar het land van Dracula in Transylvanie…. Rara in welk land is dat? Hint: In de hoofdstad houden ze van boeken lezen.
Ik was ook wel weer blij dat mama en Dzjez thuis waren, want dan kan ik weer met ze spelen. We hebben daarna heerlijk met z’n allen gegeten. Wij normaal en mama, opa en oma kleine vogeltjes. Nouja!
Trouwens, ik heb Fristi gedronken! De eerste keer was met papa in de Hema en deze keer was het mama en Jay. Ik herkende ineens mijn Fristi-moment, dus was het onvermijdelijk: Ik moest Fristi drinken en dat kreeg ik dan ook. Samen met een Appelbol-of-zo en die was ook superlekker. Jaja, de boys met mama op stap in Bussum. Dat kunnen we goed en dan hebben we superveel plezier. Je, we hebben het goed voor elkaar.
We gaan dan ook vaak het opgespaarde brood aan de eendjes geven. Weer of geen weer, en nu was het er tussenin. We hadden een beetje een regenbui over ons heen gehad, en het gras was drassig, maar hé, de eendjes moeten ook gevoerd worden hè, dus doen we dat gewoon. Het gevolg was volle buikjes van de eendjes en vieze voetjes voor de Dzjez.
Er is natuurlijk al met al en bovendien best wel veel gebeurd, maar dat laat zich het best samenvatten als je in het Spaans tot 10 gaat tellen. Je begint met Uno en je eindigt met DZJEZ!
to be continued….
It wie wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 