Woont vlakbij en heet buurvrouw.
Dat is ons vaste ritueel. We zijn nog maar amper in de Keverdijk, of ik vraag al of ik naar de buurvrouw mag (en Jay ook). Als papa ons haalt, dan zeggen we eerst dag tegen mama en als mama ons haalt, nou ja dan hoeft dat niet hè, want dan heeft ze ons al gezien. We doen dat niet alleen als we terugkomen uit de crèche, we doen dat ook op alle andere dagen, dus eigenlijk hebben we geen reden, noch excuus nodig.

Precies we hebben geen excuus nodig, want ik weet niet wat dat is. Bovendien klinkt het als iets dat toch al te laat is, dus waarom er bij stil staan. In het begin vond ik dat buurvrouwbezoek best eng en bleef ik liever op een afstand kijken, maar als Dzjez het zonder blikken of blozen blijft doen en elke keer weer gezond en blij terugkomt, dan kan het niet anders zijn dan dat de buurvrouw oké is. Dat was voor mij dan uiteindelijk ook de reden om vol bravoure over het muurtje te rollen mee te gaan. Dat was de eerste keer en de laatste, dat ik zelf over dat muurtje ga. Want de buurvrouw bezoeken doe ik nu ook elke dag.

“Echt geen probleem !” zegt ze zelf ieder keer weer, dus wie zijn wij om dat tegen te spreken. Ze heeft ook altijd mandarijnen klaarliggen en wij pakken dan de schaaltjes waar de mandarijntje sop lomen te liggen. Als ik dan thuiskom dan vraag mama of ik dankjewel heb gezegd en dan loop ik terug en dan zeg ik “Dankjewel buurvrouw” en als ik dan terugkom vraagt ze of Jay ook dankjewel heeft gezegd en dan loop ik terug en zeg “DankjeJaywel ook”, klaar. We lopen ook door haar huis alsof we het kennen (wat na al die keren dat we op bezoek zijn geweest ook zo is). We banjeren er door heen en we babbelen honderduit. De buurvrouw is gezellig.

Laatst mochten we helpen met het sproeien van de bloemen. Dat is pas een avontuur, die bloemen hebben het echt nodig, maar wij worden met een beetje geluk minstens zo nat. De buurvrouw weet dat en staat op gepaste afstand met een grote glimlach op haar gezicht. Het is maar goed dat wij er zijn, want dan komt alles goed!

Ja en als we later groot zijn, kunnen we altijd nog bij de brandweer.

Oh ja, er is ook nog een klein filmpje, want ik hou van dansen en gek doen. Het was ook een mooie dag op de crèche waar ik heel veel gespeeld heb, gepraat en ‘dingen gedaan’ zei Rinske. Ik heb mijn eigen schoenen aan gedaan en mij trui. Nou ja bijna, want mijn hoofd wilde er niet door en toen had ik hulp nodig! Met buitenspelen dan weer niet. Dat kan ik goed en Puk was er ook, en dan is het al snel heel gezellig.

Ik had ook nog iets en kan het maar beter zelf vertellen. Ik was niet echt moe of zo hoor, maar toen de anderen naar bed gingen en ik niet, lag ik volgens de overlevering van Renske, languit op de grond, met mijn hand op een autootje en mijn gezicht op de grond, te snurken. Het slepen is me dus letterlijk overvallen, 20-25 minuten en toen werd ik groenig wakker. Gelukkig was daar Jay om te knuffelen en toen was ik er weer helemaal bij!

Namasté.

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.