Al pratend waren we naar het perron aan het lopen. Op zoek naar Perron 4, dat zei papa, hij wist het niet helemaal zeker. Zeker was het dat we in Breda waren en dat we Siebe en Zelda kwamen halen.
Met de trein, uit Gent en het was al weer lang geleden.
Niet dat ik het vergeten was hoor!
Ik praat sinds het vertrek van Siebe met de trein over “Iebe, Ein” Dat was een afscheid dat grote indruk op mij heeft gemaakt. Siebe is mijn broer en nu is het een dubbele score, want Zelda (Ellah, voor intimi) komt ook, dat belooft een mooie week te worden!
“Daar” zei papa en ineens waren ze daar gewoon!
En dat is grappig! Je hebt geen tijd om voor te bereiden op het weerzien en dat is eigenlijk wel gaaf. Van 0 naar 100 in 0,1 seconde, fijne vreugde!
Zo blij was ik dat ik nu naast het haar van mama ook in het haar van Zelda kan kroelen. Mijn vingers beginnen er spontaan van te kriebelen 😉
It wie wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 