Ik mocht niet meer op de iPad, dus moest ik tegen mijn zin in improviseren, en dat is best moeilijk!
Gelukkig ben ik er dan om hem te helpen met improviseren (of in de weg zitten, wat voor mij dan weer een vorm van improviseren is ;-). Daar ben ik als ik er wat langer over nadenk best wel goed in! En ik vind dat leuk, eigenlijk, om zo nu en dan een heel klein beetje te plagen…), maar in dit geval heb ik hem echt geholpen.
Ja, in dit geval wel en hebben we samen gekleurd. Ik in een kleurboek en Jay met name zichzelf. Zijn lippen en zijn handen op zijn T-shirt. Gelukkig is het u i t w i s b a a r zegt mama.
Nadat we gekleurd hadden, ging ik lezen, toen prikken (wat op zich een behoorlijke oog-hand-coordinatie vereist, maar waar ik beter en beter in wordt) en langzamerhand ziet de kamer er uit alsof er een speelgoedbom is ontploft.
Ik ben gaan puzzelen, want sinds de recente krinloopwinkelaankopen van mama heb ik er meer dan genoeg. Bovendien kan ik het bijna met met mijn ogen dicht. Ook de puzzels zonder plaatjes er onder. Ik kan dat.
Maar dan moeten we opruimen, want we gaan naar Bussum voor mama haar ogen… En het is gek, rommel maken is leuk, maar het omgekeerde niet. Misschien moet ik eens nadenken over een spel dat opruimen leuk maakt. Ik heb de naam al: Nekam Lemmor! (klinkt bijna Indonesisch).
In Bussum gingen we naar een winkel vol met brillen, waar mama als een soort spacevrouw werd verkleed, met een hele bijzonder masker…. Uiteindelijk ging ze niet het heelal verkennen (en eigenlijk ben ik daar wel blij mee), maar was het bedoeld om haar te leren lezen…. Want ze moest telkens zeggen of ze het kon lezen. Knap hoor.
Uiteindelijk was ze klaar en kreeg ze een diploma met cijfertjes en als beloning mocht ze een bril uitzoeken. Zo gaan die dingen (denk ik) als ik straks ook naar school ga.
Ik doe vooral de dingen die papa niet wil dat ik doe. Brillen pakken, de straat oplopen, deuren dicht doen, laatjes opentrekken, tegen het meetapparaat van mama aanleunen, onder rekken kruipen bij de Hema, spulletjes meenemen uit de schappen, kortom, de woorden “nee” en “niet doen” zijn mij volkomen vreemd. Ik ben ook spontaan vergeten dat ik Jay heet.
Uiteindelijk was ik best moe, en toen we uit de AH kwamen en thuis waren, was ik blij dat ik naar bed mocht!
Ik mocht nog steeds geen iPad kijken!
Dus moest weer improviseren. Deze keer ben ik gaan kleien (ik heb een vliegtuig gemaakt, want we gaan naar Irene en Noa en Quyn) en geloof het of niet, al die inspanningen hebben zijn vruchten afgeworpen, want ik mocht….. iPad kijken als papa gaat fietsen! Eindelijk! Maar dat is nog moet alles, als hij terugkomt gaan we Cars kijken!!
Cars is cool en ik heb een staartje.
Zelf bedacht, want ik vind dat mooi en het ziet er uit als een palmboom. En palmbomen hebben honger en dorst, want ik heb bijna mijn hele bordje leeggegeten! Terwijl we Cars mochten uitkijken! Wat een feest.
Ik vind Cars ook cool, zeker de muziek, want dan ga ik lekker dansen. Muziek is mijn ding en ik leer telkens meer bij. Ik kan nu bijvoorbeeld echt springen en dat doe ik dan ook heel enthousiast en heel serieus. Papa gaat het vast nog wel eens filmen…
Toen was het tijd om in een trein naar boven te gaan en de tanden te poetsen. Eerst doet papa mijn tanden en dan mag Dzjez zelf poetsen en dan poetst hij de tanden van Dzjez en mag ik zelf mijn tanden poetsen. Dan doe ik heel erg mijn best, want met poetsen jaag je de gaatjes weg, zegt papa.
Ja, en dan lezen we samen een boekje op mijn kamer. Samen op bed. 2 deze keer. Eerst van Kiki de eend, niet zo spannend, en dan Peter Konijn, superspannend. Maar dan komt er voor ons beiden een eind aan. Maar, mijn nacht zal nooit meer hetzelfde zijn….
Ik heb een nieuwe pyjama! Van Jip.
En Jay is mijn vriend.
It wie we in moaie dei
en in palmbeam op myn holle.
Dzjez & Jay 