Het was een druk weekendje.

Niet alleen zijn we gaan zwemmen bij ons zoetwaterstrandje (daar heb je alles al over gelezen), we zijn zondag ook nog naar de verjaardag van Nynthe geweest bij Beppe thuis. Daar wonen ze tijdelijk, totdat ze bij ons in Naarden komen wonen. Samen spelen is zo vanzelfsprekend, dat het lijkt alsof we elkaar ons hele leven al kennen (wat technisch gezien vanuit mijn perspectief ook zo is natuurlijk en van Jay). Fijne vrienden.

Maar we hadden meer te doen!

Dansen op K3, bijvoorbeeld. Nu bekend is dat ze uit elkaar gaan, beleeft Zelda een soort revival van de K3 muziek en komen wij er achter dat zij eigenlijk alle teksten uit haar hoofd kent. Dat is fijn voor haar en betekent bij gevolg, dat wij ook doordrongen worden.

Ik vind dat niet erg, want ik hou van dansen en op K3 kun je dat goed. Laat me daarnaast lang genoeg luisteren en ik zing vanzelf mee!

Sowieso is er altijd wel een liedje dat in mijn hoofd afgespeeld wordt. Ook ’s ochtends en soms al voordat ik wakker ben. Dan zing ik “Visje, visje” of “Slaap kindje slaap” (wat in de ochtend natuurlijk niet echt gepast is), maar zo ben ik. The Jay-way.

Oh, ik heb ook iets geleerd. Je moet met je handen uit de kastjes blijven waar de eieren in staan en zeker niet aan het doosje komen. Voor dat je het weet ligt het op de grond en kom je er achter dat eieren minder hard zijn dan je in eerste instantie zou denken…

En ik heb iets met water. Vooral als ik kleren aan heb, dan heeft het een leuke extra dimensie.

Ik was nog niet klaar met K3,

Aangezien ze uit elkaar gaan, ik ook 3 ben en ze een afscheidstour gaan doen, moeten we kordaat en snel zijn. De beslissing is dan ook dat mama, ik en Zelda samen naar een optreden gaan. Mama moet natuurlijk wel verplicht een cursus K3 liedjes doen want daar met je mond vol tanden staan en niet vol muzieknootjes, is uit den boze.

Nee “Kuna Kuma Hey”, “Alle kleuren van de regenboog”, “Wie heb ik aan de lijn” en “Bij de politie” worden dagelijkse kost. Gelukkig is het pas in maart en dan ben ik 4. De kalender met die kruisjes er op moet nog maar even wachten…

Ik doe om de haverklap een koprol. Dat heeft Zelda me geleerd. Zelda leert me ook goed praten. Echt, als Zelda geweest is, is mijn vocabulaire een stuk groter. Zij heeft geduld en voelt me goed aan. Fijn zo’n grote zus.

Gelukkig waren ze er maandag nog en hebben zo ons samen met papa naar de crèche gebracht. Daar konden we nog even stevig en uitgebreid knuffelen, maar toen we thuis kwamen, miste ik ze wel. Ella en Iebe.

Ik ook! Gelukkig hebben we even gefacetimed.

It wie wer in moaie dei.