Context.
Dat is het.
Op het moment dat zo’n fotootje op de schoorsteenmantel staat ziet het er uit als een mooie foto. “Schattig” zou je kunnen zeggen, “lief” of “ze staan er goed op”, maar als je ze dan ineens op een paspoort ziet staan, krijgt het ineens een compleet andere lading. Het lijkt of we serieuzer kijken, meer intens en vastberaden.
Logisch, want we wereldburgers, met een soort vergunning om ver buiten de landsgrenzen te reizen. Zelfs verder dan België. Ja helemaal tot aan Bali. Niet alleen ziet je foto er dan anders uit, maar je schudt ook een stuk onschuld van zich af.
We hebben meer stukjes onschuld van ons afgeschud, want we zijn met de buurvrouw, op blote voetjes (dat vindt papa goed, en hij diet het zelf ook, dus) gaan wandelen met….. het hondje. OK, OK, op gepaste afstand, anderhalve meter, maar toch, het was wandelen en we deden het samen. Je moet ergens beginnen.
Ik moet zeggen, zo’n paspoort opent mogelijkheden, We zijn namelijk ik naar IJsselstein geweest om Duplo blokken te halen die mama via marktplaats had gevonden. Kunnen we muren bouwen, maar het zijn er nog niet genoeg om geen ‘argumenten’ te hebben met Dzjez. Gelukkig komen er nog meer aan….. Nog hogere muren.
En op de terugweg naar de AH en ik in de kar. Met een paspoort kun je dus ook gewoon winkelkarrenrijden en je weet nooit wanneer dat van pas komt.
Thuiskomen was anticiperen op de komst van opa en oma, want dat hadden ze gezegd in het zwembad afgelopen zondag. Dat zijn zaken die ik niet vergeet en met een nachten-aftel-app in mijn hoofd houd ik dat onder controle.
Daar zijn ze dus (ze waren er ook al bij het hondenuitlaatgebeuren, maar Jay en ik waren in dat deel van deze blog te veel bezig met heldhaftig zijn) en wij waren blij. Een erg belangrijk onderdeel van het bezoek is buikenblazen. Dat is een vergeten traditie van de voorvaderen van de familie van opa. In essentie komt het er op neer, dat je buik ook wel eens ge-BLLLLRRRRRLLLLD wil worden. En laten we eerlijk zijn, zie wil dat niet.
Een ander belangrijk onderdeel van het bezoek waren 2 mysterieuze papieren zakken… Dat doe je toch niet! Hoe kun je nu twee papieren zakken meenemen en gewoon ergens neerzetten en vergeten dat ze er zijn, terwijl er 2 cadeaujunkies rondlopen.
Maar, hoe langer je wacht hoe groter het plezier (wie dat bedacht heeft) en dat was het. Want wat bleek, er zaten twee blauwe, stevige wintertruien in. Laat de winter nu maar komen! OK, na Bali alwaar we eerst eens een goed zweetdruppelspoor achter gaan laten.
Maar daarvoor moeten we nog een behoorlijk aantal kruizen krassen op de Bali-aftel-kalender. Met veel kleuren en variaties op het thema. Dat past bij Bali. Kleien ook.
Eten was tumultueus. Lange en avontuurlijke dag, maakt balorig. Ze;fs Jay, wie had dat nou gezocht achter dat mannetje… 🙂 Voordeel voor mij is dat hij de aandacht wat afhaalt van mij en ik haast ongemerkt 2 bekers water op kan drinken! Ach ja, uiteindelijk heb ik bijna alles nog opgegeten,
Bij mij ging het voornamelijk om kaas. “Kaas” een woord dat ik gewoon uit kan spreken. Ik schrok zo, dat mijn tong er tijdelijk van in de knoop schoot! Tijdelijk hoor, want ik ben een echte praatgraag. Ik zeg heel veel, ook al verstaat niet iedereen precies wat ik zeg.
It wie wer in moaie dei
en de wrâld leit oan ús fuotten
Dzjez & Jay 