Aaibaar: De angst voorbij…

De buurvrouw heeft een hond. Een kleintje, maar toch, hij behoort desalniettemin tot de Canis lupus familiaris, oftewel een ondersoort van de wolf (dat is waar lupa voor staat). Hij heet bovendien “Dunky”.

Het is niet haar eigen hond, maar van haar vrienden (die in een groene auto rijden, volgens Dzjez) en zij past op hem, maar de consequentie is dat we moeten kiezen of delen. Of we gaan naar de buurvrouw en moeten haar ongebreidelde aandacht (tot aan het eten) met Dunky delen of we kiezen voor de muur tussen ons en de buurvrouw.

We kiezen voor delen en dat pakt goed uit. We gaan samen met haar wandelen op blote voeten, want dat kan (ik mag zelf in mijn onderbroek, want “We gaan achterlangs” zegt de buurvrouw en daar mogen ze duidelijk de onderbroek zien. Daarbuiten is dat natuurlijk volledig uit de boze).

Het gevolg van veelvuldig hond-in-de-buurt is dat onze angst een heel klein beetje aan het afbrokkelen is, waardoor ik binnen een straal van 1 meter van Dunky durf te komen, maar Jay, Jay is een ware held… Maar dat is voor morgen.

Eerst is het tijd voor een ander fenomeen.

Papa had me er goed op voorbereid. “Als we naar Bali gaan, moeten we naast een paspoort, ook 2 kleine prikjes hebben”. “Maar prikjes doen AU” zei ik nog. “Nee” zei hij “deze prikjes niet” en dan geloof ik hem ook.

Ik moest eerst ook nog naar Janneke om mooi te praten, plus papa had me ook niet uitgelegd wat we gingen doen. Ik heb niet direct een beeld bij het woord prikje, dus is het maar beter zo.

Janneke was weer erg leuke en goed. Ik kan het telkens beter en ik doe het vooral voor Janneke. Die gaat gezellig bij mij op de grond liggen als ik dat doe. Helemaal mijn niveau. Dus toen ze zei “klaar” en ik een sticker had, stond ik al bijna bij de lift. Maar we gingen niet naar huis. We gingen naar de GGD. Als je dat snel leest, staat er iets heel anders, en dat was een beetje de gedachte die me vervulde.

Het gebouw zag er duidelijk uit als een schaap in wolfskleren (lupa). Aan de buitenkant zag het er mooi uit, maar van binnen voelde je al dat er iets niet pluis was. Vooral toen papa en Dzjez binnen kwamen en er een assistent opgetrommeld werd voor de “kleintjes”…

Ik was eerst met papa en Kenny naar een huis gaan kijken om de hoek en ik moet zeggen…. Het zag er goed uit. Vooral het speelhoekje van de kindjes. Daar heb ik lekker mee gespeeld! Ik hoop dat Kenny het kan krijgen, want dan kan ik er vaak spelen met John en Seppe.

In ieder geval, daarna, als de wiedeweerga naar de GGD bij papa achterop. Dwars door Naarden, dwars door Bussum. Toen we de behandelkamer binnenkwamen zag ik Jay al zitten met grote ogen en een lichte zenuwtrek bij zijn rechterbovenlip.

Ik mocht eerst. Shirt uit en met ontbloot torso mocht ik op een stoel gaan zitten, terwijl ik links én rechts een spuit in mijn bovenarm verdween. Dat was een goeie reden om eens heel hard te….. lachen!

Echt waar, het deed geen pijn, ik voelde het niet en het was voor een goed doel: Bali! (en 2 mooie pleisters en een übergrote sticker op mijn arm).

Ik anticipeerde met grote vreze op wat komen ging en liet al mijn potentiële, latente en actuele angsten los. Twee van die types met spuiten, klinkt als een slecht filmscenario, dus ik zorgde er voor dat ik ruim van te voren al HARD aan het huilen was.

Uiteindelijk deed het geen pijn, maar als je een keer bezig bent, moet je ook geen mietje zijn en het drama wel volhouden tot aan het eind. Dus dat deed ik. Ondanks de pleisters en de plakplaatjes.

Eenmaal thuis was alles weer helemaal ok en stond er bovendien een verrassing. Beppe was er! “Beppe” roepen Dzjez en ik in koor en rennen naar binnen.

Papa was er ook al, die was omhuld in een stofwolk, als en idioot van de GGD naar de BVR geracet op de fiets. Dampend en stomend stond hij al binnen toen hij zei “even een korte broek aan trekken. Deze plakt” en dat snap ik.

Beppe haar bezoek was van korte duur, want ze was op doorreis naar haar huis (ze had opgepast bij Philine en Lauren). Maar met Beppe is zelfs een kort bezoek een bezoek!

OK, terug naar morgen (of eigenlijk vandaag).
Nadat we eerst naar Hilversum zijn geweest om boodschappen te doen en zo, mochten we na en aantal emotionele buien (het zal in de lucht hangen, een beetje drukkend weer en de overgang van zomer neer herfst en het feit dat ik al bijna 4 ben en altijd net een half uurtje te vroeg wakker ben), mochten we nadat Jay zijn middagslaapje had gedaan opnieuw naar de buurvrouw…

Ik heb er eens goed over nagedacht, maar denk dat ik ik het slachtoffer ben van angstprojectie. Ik neem de angst van Dzjez automatisch over, omdat hij de oudste is en ik denk dat het zo hoort. Niets is minder waar, kom ik achter. Als ik vergeet dat de angst er is, zie ik alleen nog maar een schattig klein hondje met de naam ‘Dunky’ (wat op zich duidelijk een naam is die niet uit vrije wil is gekozen door de de hond in kwestie, denk ik. Dat zie je ook een beetje aan de manier waarop hij kijkt en loopt, maar dat terzijde, misschien noemt hij zichzelf in zijn hoofd well Bill of Tarzan of Wodan ter compensatie), dat geknuffeld wil worden. Dus dat doe ik dan ook. Aaien, maar dat is het begin.

We zijn ook weer een blokje gaan wandelen met Dunky en de buurvrouw, allemaal onderdeel van de ‘inhonderingscursus’, stap voor stap wordt de kloof tussen angst en ambitie kleiner.

Daarna zijn we , op mijn aandringen, naar de speeltuin gegaan. Volledig gemobiliseerd. Ik op de fiets met nieuwe zilveren zijwieltjes en Jay op de driewieler. Ik met wat dat betreft nog wel eens serieus met hem oefenen, want het concept trappers is nog niet helemaal een vast onderdeel va zijn motoriek. “Komt tijd komt raad, komt vlijt komt daad”, zeg ik.