Siebe was er!
Ineens stond hij vrijdagavond voor het raam. Papa was er natuurlijk ook bij, maar die zien we dan voor het gemak even niet staan. IEBUH! Wat een verrassing. OK, het was ook al laat, maar als slapen ten koste gaat van avonturen en belevenissen, moet je keuzes maken (lees vorige blog).
Automatisch is dat dan weer aanleiding om op zaterdagochtend naar de markt te gaan m vervolgens mama moederziel alleen (waar komt dat woord eigenlijk vandaan??), terwijl wij, Ik, Dzjez, Siebe en papa de wallen van de vesting opgaan en onze allerstoutste schoen aantrekken (weer zo’n uitdrukking waar je je van af vraagt wie dat bedacht heeft!).
Het is grappig om te ervaren en eigenlijk ook weer niet eens bewust van te zijn dat ik nu al aan het rennen ben over de paden, terwijl ik dat de vorige keer nog niet kon en de tegenzin me tegenwerkte om snelheid te maken.
Misschien geeft Siebe mij wel vleugels in de sandalen, want het was zijn idee om niet een blokje om te gaan, maar van de gebaande paden af te wijken. Daar zaten we, aan de rand van het water. Siebe zat er omdat hij gisteren met de trein is gekomen. Dzjez zit er omdat Siebe er zat en ik zat er omdat ik nieuwsgierig was waarom Siebe en Dzjez er zaten.
Jaja, zei Siebe, jaja, dachten Dzjez en ik en voordat we het in de gaten hadden, zat Siebe hoog in een boom en keken wij naar boven. Daar zat hij, onze broer en onze ambitie om later ook de beste bogenklimmers van de wereld te worden. Het enige wat daar voor nodig is, is het overwinnen van hoogtevrees.
Hey, hey, ik heb daar al een deel van overwonnen. In ieder geval heeft papa een foto kunnen maken, net op het moment dat ik even niet angstig keek. En wat maakt het uit! Ik heb er gezeten, zinder dat papa me vasthield en dat is de eerste stap naar de top. De top van de boom.
Toen we het pieppiepje hoorden van papa zijn telefoon, wisten we dat mama er aan kwam en de terugweg ingezet moest worden. Er is namelijk nog veel te doen voordat Niels en Sabine komen!!! Jaja, die komen, samen met Temme en Jenda plus Liva en dat is een hond.
Wat we niet moeten vergeten in alle consternatie, is dat ik geplast heb op de WC. Geen plas in de luier, maar plas in de WC. Dat zijn de eerste druppels in de goeie richting.
Wat Liva betreft voorlopig geen angst. Eerst moeten we de fiets van Siebe maken en de oude wegbrengen, dan gaan papa en Siebe nog hardlopen en gaat Jay slapen. Dan moeten we nog opruimen, klaarzetten, diep ademhalen want er komt een hond, om uiteindelijk gezellig buiten nog wat iPad te kijken en , na wat gezeur, een paar stukjes wordt te krijgen.
Toen ze er waren was Liva er ook.
En Liva is een superliva hond. Natuurlijk moest ik eerst eerst een paar grote paniekaanvallen verwerken, maar uiteindelijk besefte ik dat die paniek voornamelijk in mij zat en dat Liva daar eigenlijk helemaal niets mee te maken had.
Hetzelfde geldt voor mij, waarbij ik bovendien nog een soort fatalistische inslag heb en met alle geweld een foto van Liva an Liva wil laten zien. Ver voorbij mijn angst en dat is goed. Uiteindelijk heb ik hem geaaid en achterna gelopen en zijn we hele goede vrienden geworden (voor zover dat in zo’n korte tijd kan).
Ik ben over mijn angst van Dzjez heen als het ware (broederprojectie heet dat, en ik weet zeker dat dat niet in de Van Dale staat. Dzjez zit er vol mee en ik ben er gevoelig voor. Dat bouwt karakter, zullen we maar zeggen.
We waren erg creatief ook, ik en Dzjez, want we hebben gekleurd met stiften. Niet allen hebben we mooie tekeningen gemaakt, we hebben aan experimentele kunst gedaan door ook onszelf en de kast en bank te betrekken in het kunstobject. Kwestie van er een extra dimensie aan te geven… Niet iedereen was daar even blij mee.
Gelukkig zijn de stiften niet watervast.
De grande cru was Sabine die met ons mee ging spelen en kleuren, We hebben onze voeten nagetekend, dat is nou precies wat ik bedoel met “Op grote voet leven”. Ineens zie je dingen dan in een heel ander perspectief. Wel ook heel lief van Sabine dat ze zo gezellig met ons speelt.
Jay heeft overigens weer heel erg bewezen dat hij voor het kappersvak in de wieg is gelegd. Geen haarbos laat hij ongemoeid en gevraag of ongevraagd gata hij er in kroelen. Ik zou zeggen dat het bijna dwangmatig is, maar aangezien ik er ook wel een ‘haartje’ van heb, denk ik dat het gewoon een DNAatje is dat zijn kop opsteekt, waar die dan ook vandaag moge komen.
Hoe dan ook, ik zeg Liva en family mogen vaker langs komen. Niet allen is het gezellig, het is ook een interactieve, laagdrempelige manier om van mijn alles-groter-dan-een-halve-centimere-en-het-beweegt-fobie af te komen!
It wie wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 