Het was een bijzondere dag.
De zon begon door de grijze waas van de ochtend heen te schijnen en wij gaan naar de speeltuin met fiets en autoped, om vervolgens uitsluitend op de schommel en de draaimolen te willen. Wij zijn Ik, Jay, Siebe en papa en die laatste twee gingen volleypongen. Zij zijn de enige spelers die de sport kennen en bijgevolg de sport beoefenen, wat per definitie de winnaar van elke pot een wereldkampioen maakt.
Niet alleen is dat goed voor je zelfvertrouwen, het is ook de beste manier om ergens de beste in te zijn. En dan heb ik het nog niet over het feit dat je eerst zo’n sport moet uitvinden….
Precies.
In ieder geval kwamen we daardoor in een onnatuurlijke spagaat terecht als het aankomt op geduwd worden of wereldkampioenschappen volleypong. Duwen moest dus nog even wachten.
Ik was op het fietsje, maar ik denk dat die niet werkt. Wat ik ook probeer, hij gaat niet vooruit. Ik snap er niks van, maar blijf proberen. Vroeg of laat gaat het me lukken.
Toen mama ons riep, moesten we haasje repje op de fiets naar de Vesting, waar we vervolgens gingen wachten op de bus! Een hele oude, want het is monumentendag en dan mogen hele oude chauffeurs in hele oude bussen rondjes rijden in de omgeving. En om ze het gevoel te geven dat vertrekken bij A en aankomen bij Z zin heeft, mogen er onderweg mensen instappen. Dat heet logica.
We hadden de fietsen nog niet geparkeerd of we zagen jonge bekenden in de vorm van Wouter en Julia. Aangenaam gezelschap en opvallend onopvallend, want wij hadden dat natuurlijk al lang geregeld op de crèche!
Los van elke busrit is het al een groot plezier om bij elkaar te zijn en te kunnen dansen op de muziek van een draai-orgel. Gezelligheid troef en swingende heupjes op de koop toe.
De eerste bus was overbevolkt door de pre-MTV generatie die wel weer eens zin hadden om op de ouderwetse manier rondgereden te worden, dus was er geen plaats voor ons…
De tweede bus was speciaal ingezet door de burgermeester, een hele aardige mevrouw die ons een soort Sinterklaas-begroeting gaf en ons allemaal een handje gaf en een aai over de bol. Toen ik haar aankeek, zei ze “Oh alle 7 schoonheden in één”. Ik snap nog steeds niet hoe zij toen al wist dat we later op de dag nog gingen douchen!
De tweede bus was voorlopig niet van plan om te gaan rijden, want dan zou het schema in de war zijn. Nu kan ik daar een leuke grap over maken, maar er zit een kern van waarheid in. Niet dat ik tegen chaos ben, maar toch. Wat dat betreft ook bij de tweede bus zag ik de bui al hangen. Er waren duidelijk dagjesmensen met een missie en allemaal hadden ze grijs haar en een verbeten blik in de ogen…
Toen de derde bus aan kwam rijden voelde je de spanning stijgen en werd de verbeten blik vermengd met ongezonde spanning. Al met al begrijp ik dat, ouder worden de vorm van een boog heeft. Je begint met niets en ontwikkeld het tot iets en dan besef je dat je het eigenlijk best druk hebt, om er vervolgens achter te komen dat je veel gemist hebt en dus heel erg vooraan moet staan om dat laatste busreisje nog even mee te pikken. Een metafoor? Ik denk het niet….
Dus toen papa de oudere man er op attendeerde dat wij er toch echt al een uur stonden te wachten, en papa met kop en schouders boven hem uitstak mét onweerstaanbare glimlach, begreep de man dat hij misschien even moest wachten. Gelukkig voor hem was er genoeg plek in de bus.
We hebben een heerlijke tocht gehad van Naarden-Vesting, via Muiden, Bussum weer terug naar de Vesting. Onderweg hebben we vooral veel grapjes en lol gemaakt. De ene keer zat ik bij mama en de andere keer bij Siebe, papa en de papa van Wouter en Julia.
Vrienden hebben is fijn!
Toen we terug waren, moesten papa en Siebe eigenlijk direct door naar Gent, want Siebe had een Midweek van de Chiro. Hard knuffelen dus, want het was weer fijn dat hij er was. Mijn broer!
Maar de pret was nog niet ten einde, want na een sanitaire en een culinaire stop, zijn we weer op de bakfiets gestapt en hebben we ijs gegeten. Samen met mama. Kijk, dat zijn de geneugten des levens. Daarna had ik ineens een hele gekke aandrang. Nog voordat we thuis waren had ik bedacht dat we moesten gaan douchen en dat hebben we ook gedaan.
De wonderen zijn de wereld nog niet uit…
Of omgekeerd, we maken de wereld een beetje wonderlijker.
It wie wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 