Door het oog van de lens

De opmerkzame lezer zal het al gezien hebben.
We hebben een nieuwe camera. We worden dan ook al bijna professionele bloggers, dus het mag wat kosten. Dat is natuurlijk los van het feit dat veel momenten per definitie maar één keer in een leven voorkomen en dat moet er natuurlijk wel goed op staan. Of niet soms!

Een goed moment om de camera te gebruiken (naast de vakantie natuurlijk) was het weerzien van opa en oma. De laatste keer was toen ze ons op de trein…

Siebe trein!

..zetten en toen we terugkwamen, waren zij op vakantie, dus al met al was het onze tweeëneenhalve week en een week van hun, wat het totaal op bijna 4 weken niet zien maakt en in het jonge mensen leven van mij en mijn broer is dat meer dan een moment.

Het weerzien was dan ook emotioneel, wat versterkt werd door ons vakkundig ingestudeerde, open-armen-naar-elkaar-toerennende-act en die werkte ook in dit geval feilloos. Het was een kleine druppel verwijderd van een echte traan. Die traan kwam echt toen we vertelden dat we bij de moeder van José, de zus van mama waren geweest, want dat hebben we gedaan. Het was een kort en intens bezoek, maar IK heb samen met Maureen een mooie tekening voor José gemaakt en van alle hele belangrijke gebeurtenissen in de wereld is dat 1 met impact. Al het andere valt er bij in het niet. Nu moet ik zeggen dat ik vind dat een piepklein muisje al gauw een olifant wordt (en ik heb er zelf ook nogal een handje van de boel te dramatiseren), maar de essentie is dat je naar het grote geheel moet blijven kijken en je niet blindstaren op details. Niemand is perfect, iedereen wil geluk. Zou het zijn dat geluk imperfect is? Maar voornamelijk een instelling? Ik ga daar nog eens die over nadenken.

Enfin, we waren heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel erg blij opa en oma weer te zien en de appeltaart die opa had gebakken. Heerlijk en vooral erg lekker, ik heb er een groot stuk van gegeten.

Voor degene die zich afvraagt waarom ik zo weinig zeg, dat komt omdat ik vooral aan het genieten ben van alles wat er om mij heen gebeurt. Niet dat ik er niets over te zeggen heb, ik laat het vooral op me inwerken en geniet van het moment. Ik kijk dan dromerig en richt mijn blik heel ver hier vandaan en denk mooie dingen.

We hebben de caravan weggebracht samen met opa en oma, terwijl mama aan het hardlopen was over memory lane. Wel 6,15 kilometer rond het eilandje.

Mama zat uitgebreid op het bankje voor de deur toen we thuiskwamen en we waren allemaal blij en gelukkig. Zie je, het zijn de kleine dingen die het grote verschil maken!

Vandaag zijn we naast een uitje naar het shopping centrum in Muiden, gaan wandelen in de natuur om de hoek en dan zie je maar weer wat voor verschil een GOEIE camera en een GOEIE fotograaf maken. Wat voor een leek een alledaagse wandeling is, wordt met het juiste oog, lens en camera een spannend avontuur vol contrasten en details (en ik meen het hè!).

De natuur die letterlijk om de hoek is, in de vorm van het Naardermeer.

Een dingetje dat mij dan weer opviel was het feit dat we geen buggy mee hadden. In het begin dacht ik: “Ik ga hier niets over zeggen” en dat heb ik ook vrij lang volgehouden (of moet ik zeggen dat de papa en de mama in staat zijn geweest mijn gedachtes er lang genoeg van hebben afgeleid), want het was pas op de terugweg dat ik geen zin meer had in lopen en met grote tegenzin (van papa) uiteindelijk de laatste meters gedragen werd.

Ik weet wel dat ik mijn spieren moet trainen en veel moet klauteren en rennen en zo, maar ik hoef niet ineens een marathon te gaan lopen?!

Leuk was dan wee wel het hele grote vogelhuis, waar papa ik en Dzjez in pasten. Dat en wat je er kunt doen, compenseert alle stappen die ik moest nemen om van A naar A te komen (de definitie van een wandeling). De buis was vervolgens ook weer fascinerend, zeker gezien het idee dat je je daar behoorlijk kunt afzonderen in het midden, waar weinig mensen de moed hebben om naar toe te gaan. Behalve Dzjez. Mijn favoriete pestmaatje, want dat is iets wat ik met schaamrood op de kaken (of juist met gepaste trots) moet vermelden: “Ik begin een beetje baldadig en pesterig te worden!”

Niet dat ik daar de allervroegste mee ben, maar het komt vooral als een grote verrassing voor Dzjez, die overigens ook vaak een (dankbaar) slachtoffer is. Jaja, ik raak langzamerhand in de peuterpubertijd, maar compenseer al mijn peuterpubergedrag met grote bruine ogen en een grote glimlach.