Siebe en Zelda kwamen vrijdag weer. Dan maakt het niet uit hoe moe we zijn, de adrenaline houdt ons ten alle tijde staande. Ook als de trein vertraging heeft, ook als het een drukke dag is geweest, zelfs als er een sneeuwstorm is in New York (OK die is er, maar daar hebben we geen last van, maar toch).

Ik was ook blij, maar tot die tijd (en ook er na) ben ik een Boender. Een Nay in plaats van Jay, ik begin mijn persoonlijkheid (en ego) te ontdekken en dat zullen ze weten ook. Ik heb lang genoeg gewacht met JAY zijn, dus nu komt het in een stroomversnelling.

In mijn geval kan het contrast niet groter.

Ik ben dat lieve, schattige, blond-met-krulletjes-mannetje, dat altijd lacht en als ik dan ineens nee zeg, of me plompverloren voor- of achterover laat vallen, kijkt de goegemeente met ogen zo groot als gebaksschoteltjes en een open mond in de vorm van een dessertbord toe. vol verbazing…. Maar het is een belangrijke stap en fase in mijn ontwikkeling.

Laat je dus niet op het verkeerde been zeggen.
Behandel me als een peuterpuber-meteen-inhaal-slag-syndroom, zonder handschoentjes aan te pakken (heel ik die zelf haast principieel niet draag), want ik sta mijn mannetje!

ik kijk dan genoegzaam toe en zie mijn kleine lievelingsbroertje groot worden, terwijl ik daar zelf ook druk mee bezig ben. Op school ben ik het school voorbeeld van een voorbeeldige jongen, waarvan men denkt dat ik er al jaren zit.

Ook heeft een gedetecteerd dat mijn geest klaar en open is voor nieuwe ervaringen, indrukken, en dingen. Thuis vraag ik al alle woorden en wil weten wat ze in het Engels betekenen. Langzamerhand groeit mijn Engelse woordenschat! En ik hoef dat helemaal nog niet te weten!

OK, terug naar de wandeling op de wallen van de Vesting, papa had mij de te grote laarzen van Dzjez aangetrokken, dus bij de eerste de beste sprint die ik trok (en de 2 millimeter uit het lood staande klinker op de markt), lag ik plat op mijn buik en vloog mijn laars in de lucht. Toevallig was daar ook precies een pals met water, dus lag ik er lekker in. Goed begin van wat een mooie tocht had kunnen zijn.

Gelukkig was ik in goed gezelschap en was alles snel vergeten, zeker als ik Siebe grote takken op het extreem dunne laagje ijs zie gooien dat nog op de grachten van de vesting ligt bij 8-en-een-halve graad boven nul! Je moet er als ijs maar zin in hebben…

Naast spannende klimmen en afdaling die ik onvervaard en ervaren als een alpinist neem, was het doel natuurlijk Siebe en Zelda mijn school laten zien. Mijn nieuwe dagverblijf, mijn bron van kennis en vrienden.

Vergeleken met een doordeweekse dag ziet het er heel leeg en stil uit… Een school is geen school op zondag, het is dan alleen een gebouw. Zo zie je maar weer dat functie veranderd met de omgeving. Dat geldt dus ook voor scholen. Ik denk eigenlijk dat die op zondag (en zaterdag) eigenlijk wel een beetje uit willen rusten en bekomen van al die drukte.

Siebe en Zelda waren in ieder geval onder de indruk, zeker toen ze mijn stoel zagen staan. Mijn stoel, met de tractor, waar mijn billen op zitten als ik al die nieuwe kennis opsla in mijn hoofd.

Ik heb al die tijd duidelijk woorden opgeslagen in mijn hoofd, want niet alleen wordt ik meer boenderig, ook stromen de woorden uit mijn hoofd als een bergrivier in de lente. De één na de ander, van opruimen tot Dzjezzie ophalen, Ineens ben ik een articulatiemachine met de precisie van een scherpschutter. Zo zie je maar, de 1 begint direct met praten, de ander denkt eerst wat langer diep na.

Onderweg heb ik nog even op een bankje gezeten, terwijl Dzjez een paar huizen verder Cato in een kamer ontdekte! Die woont daar, dus konden we heel hard zwaaien.

Er was, toen we thuis waren en bijna klaar waren met niet-eten, een leuke verrassing, Juno het buurmeisje stond ineens voor de deur. Die wilde komen spelen, nou daar zijn zij altijd wel voor te vinden.

Ondanks het dat dat ze geen woord gepraat heeft, kon je zien dat we het naar haar zin had! We hebben gekleid, gespeeld, op zolder geweest en dat was zo leuk dat ze pas om half 7 naar huis ging. Ze mag zeker nog eens komen!

In de tussentijd gingen Siebe en Zelda weg. Wij zijn gewend en gaan daar met een aan-uit-schakelaar mee om, Live in the moment, zeggen we dan. Wel moeten we dan uitbundig zwaaien en dag roepen. Tot de volgende keer, want het zijn onze grote broer en zus. Afstand is voor ons geen barrière.

Oh ja, over Zelda. Toen we zaterdag gingen eten moest ik eerst ook even heel diep nadenken, waardoor ik met geen mogelijkheid kon (en wilde eten). Gelukkig is daar dan altijd Zelda. Die kan met haar magische woorden en soepele handen mij onder alle omstandigheden laten eten. Tot het laatste hapje van mijn bord verdwenen is.

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.