Laten we het zo zeggen:
Vandaag eindigde minder goed dan hij begon, maar ik heb er wel iets van geleerd.

Dus, als je niet eet, maar huilt, niet lief maar boos bent, gaat de tijd voorbij zonder dat je er erg in hebt, maar vooral zonder dat je kunt dansen voordat je naar bed gaat… De tijd werkt tegen je. Anti-tijd. Je gaat niet vooruit en niet achteruit in de tijd, maar blijft stilstaan in wat je had kunnen beleven.
<dat is een zin die je twee keer moet lezen denk ik>

Ik weet inmiddels wat het is. Ik weet ook hoe ik het om moet zetten in een positivitijdmachine, maar ergens in mij hapert het zo nu en dan. De theorie is er, maar de praktijk moet nog volgen. Goed begin zeg ik en uiteindelijk heb ik zowel mijn bordje als mijn yoghurt nog opgegeten. Maar niet gedanst. Jay wel…

Wel hebben we mijn (ons) favoriete Engelse boekje gelezen over “I see, I see” en dan mogen Jay en ik om en om de schuifjes open doen (je moet er bij zijn denk ik) en dat vinden we superleuk!

Ja, superleuk. Ik kan letterlijk niet wachten de schuifjes open te doen. Dan wordt ik ongeduldig terwijl ik ondertussen wel weet wat er achter zit. Voordeel van kind zijn zeg ik, je blijft altijd nieuwsgierig naar wat er achter het deurtje zit. Elke keer weer. En elke keer weer wordt ik er blij van.

Minder blij wordt ik van ‘Dzjezzie’ de druktemaker. Gelukkig ben ik stoïcijns en eet ongestoord en zonder onderbreking mijn macaroni op en dan kijk ik begerig naar het bordje van ‘Dzjezzie’. Om hem te helpen bedoel ik 😉 en daarna eet ik mijn yoghurt op en mag ik dansen met papa. Dzjezzie kijkt erg betoeterd maar we hebben het duidelijk gezegd en op de klok gewezen en enthousiast en met een glimlach “hup, hup” geroepen, maar het mocht niet baten en resulteerde in blaten van Dzjez.

Maar toch ben ik trots.
Ondanks alles (huilen, knoeien, roepen, draaien, keren,, …) heeft hij alles opgegeten én wat’ie op de grond had gegooid ook nog opgeruimd. Mijn HELD.

Oh ja, gisteren heeft papa me opgehaald op de Toverhoed en kon hij ook even kijken hoe leuk het daar is. Ik wilde deze keer wel mee, maar nu was het papa die aan het treuzelen was (typisch papa). School, de Toverhoed en ik blij dat ik al groot ben en alles mee kan maken. Schilderen, tekenen, hard zingen en dansen en net doen of ik er al jaren kom. Dat zeiden ze ook tegen mama op de ouderavond: “Hij heeft geen enkele aanpassing of overgang. Het is een echt plug-en-play-kind!” en dan kijkt mama onopvallend, stralend van trots. En ik ook.

Deze ochtend mocht ik weer naar school en papa heeft me gebracht. Huppelend gaat mijn grote rugzak met mij mee de heuvel van het parkeerterrein af. Net zo veel zin als ik.

Ik bleef heerlijk bij mama! Lang slapen en veel aandacht, de beste ingrediënten voor een winterse woensdagochtend. ’s Middags is Dzjezzie er weer en kunnen we samen spelen!

Als papa thuis komt gaan we eerst met Siebe bellen. Die heeft zijn arm in het gips want er is een auto tegen zijn fiets aan gereden en bleek de grond weerbarstiger dan zijn pols en hoofd. Dikke buil en een kleine breuk. Zijn lach deed het nog zoals altijd!
Vrijdag komen ze weer.
Mijn zus en broer.
Zin in.

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.