De manier om Prambanan te onthouden is simpel: Je denkt gewoon aan banaan en dan zet je er pram voor. Het klinkt dan ook een beetje als Apple-Penn”I got an banan, I got a pram, uh! Prambanan. Je krijgt het idee.

Weer deden we de truc met studentenkaart en KITA’s en weer kregen we korting. Bovendien kregen we deze keer een welkoms drink, we werden dus als echte gasten behandeld en dat was fijn!

Papa had al een gids geregeld, en die kwam letterlijk met een stoet in groen gestoken trainees. Jonge heren die graag ‘het vak’ willen leren. Het groen is natuurlijk om niet op te vallen tegen een groen grasveld, tegelijkertijd konden ze op een of andere manier hun ogen niet van Zelda afhouden….

Ik was moe dus wilde vooral gedragen worden of niet lopen, met als extra, niet in de zon. Al dat geloop is niet goed voor kleine beentjes.

Siebe daarentegen was helemaal geobsedeerd door de tempels en heeft ze allemaal aan alle vier de kanten van binnen bekeken. Gelukkig gingen we daarna met de trein de andere tempels bekijken en dat betekent niet-lopen.

Ik werd ruw uit mijn verrukkelijke overpeinzingen opgeschrikt toen bleek dat papa en mama er bij de eerste halte uitstapten en besloten de terugweg te voet (Jalan Kaki) te doen, nou! Gelukkig was dit een nog grotere legodoos en moesten er nog heel wat blokjes gestapeld worden. Wat een werk, maar ook wat ongelooflijk knap dat ze dat bedacht en gemaakt hebben vroeger.

Ik vond het ook mooi, maar was ook vooral blij toen we uiteindelijk iets gingen drinken. Het was namelijk heel erg warm! En dan zweet je veel; en we hadden het water gerantsoeneerd. We hadden eigenlijk niet voorzien 5 uur weg te zijn in tegenstelling tot de gebruikelijke 2-2-en-een-half uur. Maar wij nemen de tijd graag, en hebben korte beentjes (vooral Jay!).

Toen we uiteindelijk thuis waren had ik vooral honger en was blij dat papa en mama weg gingen en ik/wij met Zelda en Siebe zelf mochten gaan eten. Dzjez en ik hebben ons uit de naat gegeten van de kip en de frieten. Wandelen maakt hongerig.

Ondertussen ben ik verslaafd aan UNO en speel overal en te pas en te onpas, met iedereen die het maar wil. En weet je wat? Ik win vaker en vaker….

Mama en papa gingen eten bij de broer van de sultan. Die heeft een restaurant: Gadri Resto, maar daarvoor moet je het filmpje maar gaan bekijken!

Deze slideshow vereist JavaScript.