Vandaag had ik een onderonsje met mama en dat kun je goed zien. Ik vind haar namelijk behoorlijk gaaf en leuk bovendien. Dat is één van de redenen waarom ik heel vaak lach en vrolijk ben. En dit is het moment, want volgens de brieven voor ouders, heb ik nu een leeftijd waarop je kunt zien wat voor soort karakter ik heb. KARAKTER. Dat is eigenlijk een raar woord. Het klinkt niet echt vriendelijk met al die harde klanken, maar ik ben het wel. Vriendelijk dan hè! En dat komt dus door onder andere door mama.

Ik heb er eens over nagedacht, maar het is interessant hoe dat werkt. Een karakter. Is dat iets wat aangeboren is of iets wat je aanleert? Ik denk beide. Ik denk zelfs dat zoiets begint zelfs voor dat je überhaupt echt bestaat. Dan ben je nog niets, maar toch al in de planning, als het ware. Dat is dan al zo en dan wordt je van niets iets, heel klein en als er dan al een fijne omgeving is, legt dat de basis voor een goed karakter. En als ik er op terugkijk was dat zo. Mijn binnenbuikse leven zegt dat er veel gelachen werd en dat is nog steeds zo. Daarom vind ik lachen ook zo belangrijk.

OK, ik heb geluk en dat ga ik uitdragen. Maar geluk denk ik moet je zelf ook een beetje creëren. Ik zal een voorbeeld geven:
Ik word wakker. Maakt niet uit wanneer, ’s ochtends vroeg of zoals net, ik zit in m’n wipper in de keuken met papa en mama en ze zijn aan het koken en het ruikt lekker in de keuken en dan val ik in slaap en wordt ineens weer wakker. Dat is altijd weer even wennen aan wakker zijn, maar dan zie ik die blije gezichten en dan lach ik en zij lachen terug. Dat is geluk. Heel simpel dus.

Daarom heb ik dus die onderonsjes met mama.
Puur voor het geluk en ik heb het geluk dat ik dat kan.
Morgen weer.

Deze slideshow vereist JavaScript.