Gisteren had ik ineens iets nieuws. Ik steek m’n tong uit. Vraag me niet waarom, maar ik kan het; dus ik doe het. Zo denk ik over die dingen. Het was alleen niemand gelukt er een foto van te maken. Papa heeft er heel wat pixels aan verspild, maar vandaag is het mama gelukt. En dat lag vooral aan mezelf, want ik was er even niet op bedacht. Anders had ik hem wel snel ingetrokken. Maar goed. Leuk voor later, zeg ik.

Was een bijzonder dagje op de crèche, ik heb namelijk de hele ochtend niet echt willen drinken. 5 uur was de laatste keer en toen ik op stond had ik nog geen zin. Op de crèche hebben ze het geprobeerd, maar was er nog niet helemaal klaar voor en dat is raar, want ik ben nogal hongerig. Uiteindelijk, om een uur of 1 in de middag had ik zin, maar pas na een enorme PLOFPOEP. Tsja, als er wat in gaat moet er wel wat ruimte zijn. Vandaar. Daarna heb ik lekker gedronken.

Heb trouwens een standje 4 qua speen. Dat is ook wel wennen. Dan gulpt het lekker door, maar is wel OK, verveel ik me ook niet, want dan moet ik echt bezig zijn met drinken. Want als het zo langzaam gaat, verlies ik de aandacht wel eens. Dat kan hè!

Toen mama me haalde, hoorde ik haar stem voor ik haar zag en dan ga ik lawaai maken en dat is grappig. De mevrouw van de crèche was er verbaasd van. Maar als ik mama hoor dan wil ik haar zien. Toen we thuiskwamen zijn we nog even gaan wandelen met de honden. Lekker frisse neus voor ons allemaal.

Daarna kook ik nog even leuk mee. Ik lig dan in de maksikoozie in de keuken. Gezellig. Dan gaan papa en mama eten en dan ga ik eten en dan naar bed. Beetje huilen nog, want stel je voor dat ik er zo maar in ga, maar dan diep in dromenland.

Oan’t moan.