Toen ik vanochtend naar de crèche ging (en hier lig ik op het aankleed kussen om m’n jas UIT te trekken, wat raar is) had ik de hik! Dat is gek, dan praat ik zonder dat ik dat zelf wil en zeg ik HIK! Ik weet niet eens wat dat betekent. Is dat een begroeting aan jezelf? Hey Ik? of Hallo Ik? of is het iets anders. En toen zei Ellen dat het een groeihik was.

Groeihik? Dat moeste we even goegulun natuurlijk en wat blijkt? De hik heeft niet te maken met groeien, wel met kikkers. Het is een overblijfsel van toen we nog geen mensen maar amfibie waren, een soort vis, maar dat is heel lang geleden hoor. Wel een miljoen jaar of zo!

Zou wel grappig zijn als de groeihik echt bestond. Dan ging ik vaker hikken en sneller groeien. Kan ik eerder fietsen of skaten of zo.

Ik vraag me dan af of er ook een krimphik is of zoiets. Dat zou handig zijn voor als je even door een klein gaatje moet of gratis wilt vliegen in een vliegtuig! Wow, als ik later groot ben, ga ik hier eens een verhaal over schrijven. En dat gaat over Hikkepik. Maar eerst nog even leren schrijven.
En praten.

Papa had ook een foto van me gemaakt toen ik sliep. Ik heb dat niet gemerkt en hij heeft de flits zelfs gebruikt. Ik krijg zin om te slapen als ik dat zie… Trouwens, ik heb al een tijd niets van Olpa en Olma gehoord! Hoe zou het met ze zijn? Zouden ze het gezellig hebben? Vast wel, zo zijn ze. Dikke knuffel!

OK, moet nog wat dingetjes doen. Melk drinken, babbelen, spelen en slapen. Weet nog niet wie me komt halen, papa of mama. Denk papa. En dan snel naar huis!