Het valt niet mee om als baby van 6! maanden nieuwe dingen te leren en te ervaren. Zeker niet als je tegelijkertijd op een leuke -schuine streep – aantrekkelijk manier op de foto wilt komen (en de flitser werkt, dus geen excuses). Maar de verdienste is dan ook weer groot. Ik heb namelijk brood gegeten en eigenlijk begon dat al vanmorgen….

Toen werd ik namelijk wakker en dat is een goed begin. Vroeger dan anders, alsof er iets in de lucht hing. Ik had voor de laatste keer om een uur of 4 gegeten en volgens m’n schema ben ik dan om een uur of 7 wakker. Vanochtend was dat kwart over zes. En dat is best leuk, want daarmee schop ik papa’s schema leuk in de war. Niet dat hij ’s ochtends niet scherp is hoor, maar toch. Ik had geen honger en lag lekker in de box, te spelen met m’n pop, die ik voor het gemak Heineman noem, omdat hij lijkt op een Duitse pop en heel aardig en meegaand is.

Je voelt de spanning van het brood al in de lucht hè! Maar goed, vlak voordat ik naar de crèche ging nog even drinken, dan ben ik daar klaar mee en kan ik flink spelen. En dat is altijd leuk. Dat zorgt er overigens ook voor dat je niet veel kunt slapen. Logisch toch. Ik heb goed gedronken en een koek gehad! Zie je wel, alweer een teken, de ene na de andere! Daphne en Ellen waren er en ik denk Zadla ook. Ik heb ook weer veel naar de roze figuur op het glas gestaard, maar ook dat was deze keer anders. Het keek anders terug, zo voelde het. Een teken?

En kijk ook eens op de foto… Daar staat waarschuwing in 4 talen! Ook dat is natuurlijk een duidelijk teken, dat we deze morgen volledig over het hoofd hebben gezien…

OK, uiteindelijk komt mama me halen en dat is een gelukkig en blijzaam weerzien. Lekker naar huis, eerst wat drinken bij mama en dan aan de broccoli en dat ging er deze keer heel vlot in! Lekker, ondanks de gezichten die ik trek, maar dat is ook meer een kwestie van verschillende gezichtsuitdrukkingen oefenen. Ik proef dus niet alleen met m’n mond, maar ook met m’n gezicht. En dat was dus zomaar op en toen kwam mama met een broodkorst. De eerste in m’n leven en dat heeft die broodkorst geweten. Ik heb hem opgeknauwd alsof het niks was. Hap-slik-weg zeg ik.

Mama geloofde het niet! Die heeft overal gekeken. Onder de bank, onder m’n bips, in de wipper, heeft papa eens aangekeken, ja zelfs in m’n broekspijp. Niks heeft ze gevonden, want de broodkorst zat in m’n buik! Zo, de eerste broodkorst zit er op, op naar de volgende en op naar een hele boterham.

Via via en ondoorgrondelijke wegen, heb ik achteraf gehoord dat mama nog eens de hele vloer op een minutieuze manier heeft nagezocht, maar niets gevonden. Het is dus echt waar, ik heb een hele korst opgegeten.

Oant moarn!

Deze slideshow vereist JavaScript.