Je zou het niet zeggen. Zo’n schattig mannetje dat daar op de vloer ligt te lachen en te spelen met Heineman en toch is het waar. Ik ben m’n dag geëindigd met een gigantische boer. Zo één waarna het even stil is in de buurt en mensen verwonderd om zich heen kijken en zich afvragen wat er net gebeurt is. Zo één waarvan je even de gordijnen opzij schuift en door het raam naar buiten kijkt om te zien of er niet iets ergs gebeurt is op straat….

Tegen alle mensen die vertwijfeld naar hun borststreek grepen of beschuldigend naar hun partner keken of van schrik aan hun gehoorapparaatje zijn gaan draaien, zeg ik sorry. Ik kon er niets aan doen. Het zat er al een tijdje aan te komen denk ik. Een lach onder druk als het ware. Een slapende Vesuvius. Ik heb gewoon nog broccoli gegeten, gelachen en melk gedronken. Ik was ontspannen toen papa m’n luier verschoonde, maar toen mama me over nam om me m’n laatste voeding te geven en ik uiteindelijk in bed lag had ik het zwaar. Ik wist niet wat er aan de hand was. Mama schudde m’n bedje liefjes heen en weer, maar dat had geen enkele zin. Ineens was hij daar, onverwacht als een enorme duivel uit een doosje: De Boer.

Of eigenlijk DE BOER!

Zo hard en zo intens, dat ik er zelf van schrok. En mama ook. Ze viel bijna om. Nee vanaf vandaag weten we het zeker, de lengte van de baby zegt helemaal NIETS over de grote van de boer die er uit kan komen. En die MOEST er uit, want daarna was ik gelukkig weer relaxed en kon met een gerust hart (en buik) gaan slapen.

Voor de rest was de dag goed. Het was gebruikelijk leuk op de crèche en was blij verrast toen mama er weer was. Ik heb nog even met Siebe en Zelda gefacetimed, wat ook leuk was. Heb ze al weer een tijdje niet gezien en volgend weekend ook niet. Gelukkig is het bijna vakantie!

Oant Burp,
haha Moarn!