Het was dus de laatste vakantiedag op Vlieland en deze ochtend was een gepak van jewelste, want voor 10 uur moesten we het huisje verlaten. We vonden dat we er precies lang genoeg waren geweest en alles hadden meegemaakt en dan is het goed hè. Dan kun je met een gerust hart vol goeie herinneringen gaan.

We zijn voordat we naar de boot gingen eerst nog bij Iris en Andy geweest. Daar hebben wij de overgebleven spulletjes gebracht en wij, nou ja de ouderen, kregen er koffie voor terug. Ik heb nog even een goed gesprek gehad met Andy. Had’ie nodig en ik heb gezellig bij m’n nichtjes en de nieuwe vriendinnetjes ‘gelegen’.

Mama zag er mooi uit vond ik. Vrolijk, kleurrijk, lief, gezellig, stralend, blij en als mijn moeder en dat is zo mooi!

Ik denk dat Zelda het heel goed samengevat heeft met een gedicht:

Familie

Familie raak je nooit meer kwijt,
want familie is voor altijd.

Familie staat altijd voor je klaar
Ze helpen je met een lief gebaar.

Met familie sta je sterk
Ook al is dat soms veel werk.

Met familie ga je op reis
Dat is altijd een paradijs.

Familie heb je nodig
Maar slijmen is overbodig.

En soms is het een dunne lijn
Voor vrienden om familie te zijn….

Ik ben er van onder de indruk, want het vat de vakantie op een prachtige manier samen. Zonder gekheid en zonder omweg wil ik zeggen dat ik trots ben op Zelda. Niet alleen is het een mooi gedicht, ze geeft er mee aan hoe belangrijk en mooi woorden zijn.

Je kunt op veel manieren hetzelfde zeggen, maar op weinig manieren iets moois. Dat is de kunst of de kunstenaar van woorden, want laten we eerlijk zijn; we hebben dezelfde woorden en we kennen ze allemaal, alleen de keuze en de volgorde er van, bepaalt de kracht en de lading.

Over mooie woorden gesproken, de terugreis op de boot was ook heel gezellig, veel gezelliger dan de heenweg, want nu was de hele familie er ook.

Zo konden we elkaar nog even zien en kletsen en bij elkaar zijn. Papa heeft wat met Zelda en Irene en Philine en zo gezwaaid naar Iris en Andy, die stonden op de wal te zwaaien. Zij blijven nog een week, maar ik heb het gevoel dat ik ze nog wel eens terugzie.

Gelukkig stond Beppe niet te zwaaien en dat scheelde weinig, want ze was best laat…. Ze moest nog een keer extra op en neer om een extra tas te halen. Gelukkig was ze op tijd. Toch altijd wel een beetje spannend, op tijd zijn…. dat merk je toch wel een beetje!

Papa liep als een pakezel met een woeste blik in z’n ogen voor op en wij er achteraan, terwijl Zelda er moeite mee had ons bij te houden en haar tas viel er telkens af! Een regelrecht drama, om er uiteindelijk achter te komen dat we tijd genoeg hebben. Beter dan omgekeerd. De reden dat papa zo doorstapt is, omdat de tassen nogal zwaar zijn en hij anders bang is het niet te halen en dat is nooit grappug.

Het afscheid is even abrupt als een regenbui op een zomerende dag. Plotseling en verschrikkend fris. Beter ook zo, lange afscheiden zijn nooit grappig. Die bezoedelen de herinnering.

Ik moet zeggen dat ik het vanavond een beetje lastig heb. Of het tandjes, oorpijn, onwennigheid of honger is, ik ben niet mezelf. Misschien is het over-de-moeheid-heen. Dat kan ook. In plaats van direct in slaap te vallen, lukt het niet omdat je zo moe bent. Raar hè

Ik heb in ieder geval wel een bak yoghurt gegeten waarvan mama tegen papa zei, dat is veel te veel. Dat was buiten mij en m’n trek gerekend. Ik heb alles opgegeten. Gezellig naast Zelda en Papa op de bank.

Papa heeft ook zonnebloemen gekocht.
Dat brengt de zomer in het huis.

Jaja, it die wer in huule moaie dei!

Deze slideshow vereist JavaScript.