Had ik het gisteren over de 6 tandjes van Camden, vandaag is mijn 3de doorgekomen. Linksboven.

Eerst was het nog een soort bult, maar uiteindelijk stak hij zijn kopje door m’n tandvlees om voorzichtig eens naar de buitenwereld te kijken. Leuker dan binnen denk ik. Als tand wil je maar 2 dingen, mooi wit zijn en kauwen. Dus.

Het was een dag met 2 kanten vandaag.
De ene kant was mijn goeie kant. Deze kant was vrolijk, op ontdekkingstocht, lachen en grappen maken en de andere was de niet vrolijke kant. Ik denk dat toen m’n tandje begon te duwen en dan voel ik me minder lekker en zit ik mezelf in de weg. Maar goed, dat hoort er bij.

Voor het kantelmoment heb ik lekker brood en meloen gegeten. Dat doe ik tegenwoordig met meer ervaring en zelfvertrouwen en dat laat ik dan ook graag zien. Ik begin ook het speelgoed in de box te ontdekken. Ik kan er al aan draaien en doe dat heel bewust. Ik heb het gevoel dat dit het begin van veel is. Het is grappig om bij stil te staan. Ik was net nog even door wat oude foto’s aan het struinen en zie mezelf dan als een (bijna) hulpeloze baby die nog helemaal niets kan. Als ik dat vergelijk met wat ik nu al kan en wat allemaal nog ga kunnen, is verwonderlijk. En als ik er dan zo naar kijk, merk ik er niks van. Gaat vanzelf. Goed bedacht!

In ieder geval, de namiddag was dus minder leuk, zelfs niet toen papa kwam. Dan heb ik een gevecht met m’n lach. De ene keer wil’die wel en de andere keer helemaal niet en dan moet ik uit het niets huilen. Zelfs papa z’n grapjes helpen dan niet. Pasta eten in de stoel is uiteindelijk wel een beetje goed. Maar de yoghurt was weer fantastisch. Dat is het gulzigstmakende voedsel dat ik ken. Maar dan is het ook echt tijd om naar bed te gaan.
Bekaf was ik!
Lekker slapen, zin in.
Oh ja en deze foto met mama wil ik ook laten zien!

It wie wer in, eh, moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.