Vanochtend was grappig, want papa en mama hebben me samen naar de crèche gebracht! Ze vinden me allebei zo leuk dat ze niet konden beslissen wie het uiteindelijk ging doen, dus deden ze het samen. Of het was omdat papa z’n auto in de garage was en hij moest werken en dus eerst mama weg heeft gebracht en daarna is doorgereden…. Dat kan natuurlijk ook.
Grappig om te zien, is de manier waarop ze afscheid nemen als ze weg gaan. Papa zegt hoi-oi en zwaait een keer met z’n hand en schudt met z’n hoofd en ik doe dat na, maar mama heeft er blijkbaar wat meer moeite mee. Die blijft wat langer kijken en het is net of er een soort lijm onder haar zolen zit, want ze beweegt wat trager dan anders. Ik heb er natuurlijk geen moeite mee. Doei denk ik, zwaai doe ik, want straks zie ik haar weer. Simpel.
En mama kwam me weer halen en dan ben ik de tijd dat ik haar niet gezien heb al lang weer vergeten en kijk ik uit naar de rest van de dag/avond. Nadeel is wel dat ik moe ben en dat merk ik aan de zin, of eigenlijk het gebrek er van, die ik heb in warm eten. Maar goed, een kniesoor die daar op let.
Wat ik dan vooral wil is… staan. Overal en altijd en alleen. Het is mooi om te voelen dat ik het evenwicht vanuit m’n heupen begin te voelen. Vandaag heb ik zeker 3 seconden rechtop gestaan. Ongelooflijk eigenlijk dat dat kan, want laten we eerlijk zijn: Rechtop staan topzwaar met 73,8 centimeter op 2 x 50 vierkante centimeter, rechtop blijven staan.
Als ik bij de box sta of aan de tafel is het met één hand. Gevaar is dat ik dan gemakkelijk omval en dat heb ik dan ook weer zeker 5 keer gedaan. Erg vervelend dat papa en mama me een beetje negeren als ik huil, terwijl ik echt m’n best doe om het echt te laten klinken.
Gelukkig mag ik aan het eind van de dag nog even bij mama op schoot. Even maar hoor, want dan moet ik weer op pad. Uiteindelijk naar bed met 120 ml melk en 3 slokken water en toen was ik klaar. Rustig liggen, oogjes dicht, dromen maar.
It wie wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 