Vandaag stond in het teken van weggaan. Niet dat ik me daar echt bewust van ben, maar dat was wel de bedoeling van papa en mama en dat voel je.

Eerst waren de honden ineens weg. Die gingen logeren en daarna werden allemaal spullen ingepakt en gedaan. Ik bekijk dat gelaten, terwijl papa en mama druk doen. Vooral papa, die kan dat niet zo goed en hij moest ook nog naar Gent om Zelda en Siebe te halen!

Wij, mama en ik, gingen naar Sneeuwwitje! Zo heet het huisje in Aldemardum en een plaatsje met zo’n naam kan niet anders dan in Friesland liggen! Dat voel je.

Ton we aankwamen met z’n tweeën zijn we lekker op het gras in de zon gaan liggen. Heerlijk! Die zon, de warmte, die geuren. Hemels! En toen hoorden we een tokkelende diesel….

Dat waren Olpa en Olma! Met de caravan. Gezelligheid troef. En een heel gedoe met die caravan, maar dat is dan weer een mooi verhaal voor later.

Ik ben met mama door het huisje gegaan en heb m’n ogen uitgekeken. Ik ben nog niet veel gewend en dan is dit mooi en nieuw. Het voelt goed in ieder geval. Het is een huisje met heel veel positieve vibraties. Er is hier veel moois gebeurt. Papa is hier vroeger ook vaak geweest en ik ook al een keer. Nu dus nog eens!

Om 8 uur waren papa en Siebe en Zelda daar, maar ik lag in bed te slapen. Gelukkig was ik onrustig en was er veel lawaai, dus had ik een goeie reden om wakker worden en ze stiekem toch even te zien.

Olpa had nasi gemaakt en dat hebben ze met z’n allen gegeten. Morgen ben ik er bij en vieren we Siebe z’n verjaardag!

It wie wer in moaie dei.