Ik word met de dag beweeglijker. Het wordt tijd dat ik me niet meer vast hoef te houden, dan ga ik eerst nog even een piekje hebben, maar daarna word ik weer rustigerder, denk ik. Nu heb ik moeite met stil zitten. Zet me neer en ik ben weg. Leg me neer en ik ben weg. Behalve in de box.

Daar kan ik heel geduldig en geconcentreerd, spelen met m’n doos-waar-blokken-in-kunnen. dat komt waarschijnlijk door de ‘tralies’. Niet dat ik dat een belemmering vind hoor! Ik kan er gewoon doorheen kijken.

Deze ochtend was iets anders beweeglijk. Ik ben gezellig opgestaan, heb m’n melk gedronken, ben terug naar boven gegaan waar papa me mooi geeft aangekleed en terug naar beneden. Papa heeft een boterhammetje gesmeerd en mama ging naar haar werk. Papa werkt thuis vandaag. Lekker rustig. Tussen de bedrijven door krijg ik telkens een stukje brood en schrijft papa wat dingetjes op. Ik zit lekker in de stoel, dus niks aan de hand.

Papa gaat even z’n tandenpoetsen en als hij terug komt, kijkt hij me verschrikt aan. Ik kijk hem verschrikt aan terug en hij doet ‘suf’, ‘snuf’ en hij heeft gelijk. Er was duidelijk sprake van een beweeglijke poep, want hij was via de luier en m’n been m’n broek aan de binnenkant aan het besmeuren. Snel weer naar boven dus en nieuwe kleren aan.

En toen bewogen wij met de auto naar de crèche, alwaar gezelligheid troef was. Ik mocht direct weer aan tafel en papa stond gezellig te kletsen.

Toen we thuis kwamen had papa een verrassing voor mama: Hij had Indonesisch gekookt en niet uit een pakje, maar uit de bijbel van Indonesische gerechten en dat zijn van die momenten waarop ik baal dat ik een baby ben, want dat ruikt zo lekker! Maar mijn tijd komt nog wel.

Ik had trouwens nieuwe kleren aan, want ik was nat en niemand op de crèche wist precies hoe dat kwam. Ik ook niet, maar papa wilde er een foto van maken. Dat is niet goed gelukt, want ik was te beweeglijk. Op weg van hier naar daar, dat is m’n missie. En uiteindelijk naar bed.

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.