“Excusez lez mots”, maar het was een zware dag en dat begint met en zware nacht. Ik weet niet wat ik had, maar ik werd vaak wakker en moest onbedaarlijk snikhuilen. Dat is met een hoog geluid en tranen en zo. Eerst kost het dan best veel moeite om te bedaren en dan moet ik eigenlijk drinken en vind ik het niet echt superleuk om in bed te gaan. Dat was om 10 uur.
Om half 12 was ik weer wakker, toen heb ik het restje opgedronken en ging het redelijk goed terug in slaap vallen, maar om half 2 niet. Gedoedels zeg ik. Papa deed z’n best hoor, maar het was mama waar ik naar op zoek was. Uiteindelijk kwam ik tot rust in het grote bed, viel in slaap en werd om kwart over 6 wakker in m’n eigen bed. Goed gehumeurd, dat wel.
Lekker weer knuffelen met mama. Nu had ik niet echt honger en heb uiteindelijk maar een halve boterham gegeten. Maar dat is OK, kan ik even niet groeien 😉
Op de crèche waren ze blij me weer te zien en dat was wederzijds! Ellen was er en die nieuwe stagiaire en Zlata kwam ook nog binnen. Volle bak en genoeg aandacht!
Het was een lekker dagje, maar aan het eind was ik ook best een beetje aan m’n eind. Dat uit zich dan weer in recalcitrant gedrag mijnerzijds. Sorry… dan eet ik niet echt netjes. Of veel. Of wat dan ook. Laat me maar wat met rust zeg ik dan. Even dan, want toen was ik klaar. Klaar om naar bed te gaan.
Ik denk dat papa anticipeerde op grote dorst, maar ik dacht van niet. Niet om 7 uur. Pas om kwart over 8 toen papa zwetend terug kwam van skaten en mama al in bed lag, wilde ik de rest van de fles…. En met moeite, op het randje, met lichte tegenzin, en een rare geur van papa ben ik gaan slapen. Eens kijken hoe lang….
It wie wer in moaie dei
*Drege dei betekent zware dag in het Fries.
Dzjez & Jay 