;

Het is interessant om je af te vragen wanneer een baby geen baby meer is en wat je dan bent.
Ik kan je zeggen, de overgang is niet echt duidelijk, maar wat ik wordt na de overgang wel: Een dreumes.

Een dreumes ben je van 1 tot 2 jaar. Wat een woord eigenlijk DREUMES en dan heb ik het nog niet eens over de oorsprong er van. Die is helemaal onverklaard- en zelfs onbegrijpbaar. Nee, als het aan mij ligt sla ik de fase van het dreumes zijn gewoon over. Maar goed, dat gaat niet.

Ik zie mezelf al lang niet meer als een baby eigenlijk, je zou kunnen zeggen dat ik daardoor een identiteitscrisis heb, maar het omgekeerde is waar. Overigens wordt het woord crisis vaak verkeerd gebruikt, want het betekent eigenlijk omslagpunt. In het Chinees is het zelfs nog interessanter. Ik heb het even opgezocht:

Het Chinese woord voor wat wij ‘crisis’ noemen: 危机 bestaat uit twee karakters, “危” (wēi) en “机” (jī). “危” betekent gevaar en “机” betekent kans. Niet uitsluitend negatief dus, zoals bij ons. De filosofische gedacht hierachter is: het is gevaarlijk maar het biedt ook kansen. Typisch Chinees in de zin dat iets niet snel ‘zwart’ of ‘wit’ is. Het is eerder ‘grijs’: je vindt wel een oplossing.

Ik bedoel maar.

Maar daar wilde ik het eigenlijk helemaal niet over hebben. Het was een mooie dag op de crèche vandaag. Er zijn daar een aantal dingen die ik gaaf vind. Bijvoorbeeld als de deur tussen de ene zaal en de andere open staat. Er ontstaat dan een sprintbaan van heb ik jou daar en dat is dan ook wat ik doe. Lekker van de ene naar de andere muur stoffelen met een wiebelende bips.

Wat ik ook fijn vind zijn de ik-momenten. Dan ben ik gezellig in mezelf aan het spelen en aan het praten. Dat staat in schril contrast met het heen en weer stoffelen en dus zijn ze me dan even kwijt. Wat ze ook vinden is dat ik een lage stem heb. Dat komt natuurlijk omdat ik nog niet zo groot ben en laag bij de grond zit denk ik. Als ik later groter word, wordt m’n stem vanzelf hoger.

En naast spelletjes, voorlezen, wandelen, torens bouwen, staan en vallen en nog wat van die dingen vind ik het heerlijk om mama weer te zien. Dan breek ik elke keer weer een record “stoffelen” om zo snel mogelijk bij haar te zijn en te knuffelen totdat we een ons wegen. En zo zie je maar weer, elke dag is weer een mooie belevenis!

En dat is voordat ik papa zie. Ik ‘handle’ dat uurtje terug in de tijd goed hoor, maar tegen half 7 ben ik echt best wel moe. Dat is dan kort maar krachtig. Gelukkig begint het morgen allemaal opnieuw.

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.