Morgen komen Siebe en Zelda.

Waarschijnlijk lig ik al in bed, maar misschien ook niet. Ik ga m’n best doen m’n ogen open te houden, ik hoop dat er veel mooie dingen te zien zijn. Dan zie ik ze namelijk 3 dagen. Het gaat sowieso een bijzonder weekend worden, want zaterdag gaan we Sinterklaas vieren bij Tessa en zondag is een nog veel belangrijkerder dag, want dan ben ik jarig.

Feitelijk betekent dat dat ik zaterdag de laatste dag van m’n eerste jaar vier. En eigenlijk is dat dan tot 14.20, want dat is het tijdstip dat ik m’n binnenbuikse leven omwisselde voor het buitenbuikse. En kijk, ik ben een eind gekomen in een jaar. Misschien moet ik een soort terugblikboek maken. Oh nee! Dat heb ik al, dat is m’n blog! Daar staan notabene, dag voor dag, m’n verhalen en ontwikkelingen in. Zo!

Als ik er op terugkijk, lijkt het pas een paar weken geleden of zo. Ik kan me veel dagen gewoonweg nog herinneren. Aan de andere kant is het contrast tussen toen en nu, tussen een ‘hulpeloze’ baby en de wandelende, babbelende baby van nu. En dat is nog maar het begin!

Het was een mooi dagje. Lekker lang geslapen, en een leuke dag gehad op de crèche. Ik zou op een waterdieet gaan, maar dat waren ze vergeten en toen was het al gebeurt en is het dus niet meer terug te draaien. Nou ja, ’t is niet het eind van de wereld, maar toch.

Toen mama kwam en we naar huis gingen zat ik gezellig achterin te babbelen. Gezellig, dan vertel ik m’n dag op z’n beebiesh, en soms denk ik dat mam het begrijpt. En soms ook niet. Maar dat geeft niet, als ik later groter ben en beter kan praten dan heb ik nog zo veel te vertellen! Al die dingen in m’n hoofd die ik al meegemaakt heb en nog niet, moeten verteld worden. De woorden heb ik dan al, alleen de verhalen nog niet.

Dat is een interessante gedachte. Alle woorden zijn er al, maar de verhalen niet. Vormen de woorden zich dan rond de verhalen of vormen de verhalen zich om de woorden….

Iets om over na te denken.

It wie wer in moaie dei.