Het wordt een bijzondere dag, ik voel het en daarom was ik ook extra vroeg wakker!

Om half 7 of zo, want een bijzondere dag kun je niet vroeg genoeg beginnen. Ik was overigens wel vergeten dat ik uit zou slapen omdat mama dan uit kan slapen. Oeps… Ik hoop dat ze niet te boos is 😉

In ieder geval, papa ging weg om te werken en ik ging naar bed om 9 uur! Ik weet het, slecht gepland en niet echt onderdeel van de dag, maar een baby doet wat een baby moet doen. Toen ik om 11 wakker werd was daar ineens Olma! Achteraf hoorde ik dat ze vanaf 10 uur had zitten wachten omdat mama weg was en zij mij uit bed mocht halen. Ik bedoel maar, hoe slecht kun je een dag plannen!

Mama moest met Iara naar de pedicure, want die ging haar nageltjes mooi maken. Als hond heb je daar soms behoefte aan (denk ik) er een beetje mooi uit zien. Daarom waren Olpa en Olma zo vroeg gekomen en omdat ik bijna jarig ben. Dat gingen we vieren met een grote taart en een nog grotere kaars in het midden. Maar als je bijna één bent, gaat dat wat langs je heen. Het enige wat je jezelf afvraagt is, hoe kan ik bij die kaars! Dat is niet gelukt.Wel mocht ik blazen, maar dat lukte ook niet. Gelukkig had ik 2 blaasassistenten bij me en die hebben de klus geklaard.

Ik heb ook een keicool cadeau gekregen. Een dik kartonnen boekje van Nijntje, met uitschuifbare plaatje. Dat laatste heb ik wel in de gaten, maar weet nog niet hoe het werkt. Dat is dan één van m’n volgende uitzoekmomentjes. Tijd zat!

We zijn ook nog met z’n allen boodschappen gaan doen en dat is een hele belevenis en ook een hele stoet! Ze wisten dat we kwamen en ze wisten dat ik jarig was, want ze hadden de etalages versiert met slingers en cadeautjes. Wat ik dan niet begrijp is wie die man met die baard is en die Michael Jackon’s. Maar goed, dat zal ik ook wel uitvinden. Nu vind ik het gewoon gezellig.

Thuis zijn Olpa en Olma aan het koken geslagen. Ze maakten papa z’n lievelingsgerecht, zeiden ze, spuitjes! met spekjes. Nou, die papa, die heeft maar weer geluk zeg! Ikzelf ben nog niet zo van de eterige. Ik houd het voorlopig vooral op melk en fruithapjes. Ik weet niet precies waarom, maar soms gaan de dingen zoals ze gaan. Of niet soms!

Toen papa thuiskwam mocht ik ook gewoon nog lang opblijven. Kijk, dat zijn leuke verrassingen. Ik zat lekker in de box, gezellig m’n nieuwe boekje te lezen, terwijl de rest aan tafel zat te eten. Ik was zo bezig met m’n boekje dat ik vergeten was dat ze er zaten en ineens waren ze daar weer! Interessant hoe die dingen gaan, hoe je zo op kunt gaan in iets dat je de wereld er om heen vergeet.

Daarna ben ik nog even bij Olpa op schoot geweest en heb hem leren wijzen. Hij is ook een wijze wijzer en kan dat goed. ik hoef hem niet veel meer te leren. Duidelijk familie!

Uiteindelijk was het tijd om naar bed te gaan, maar ik was best moe, dus heb niet veel gedronken.
En er was nog een staartje… ik moest nog een keer huilen. Waarschijnlijk omdat ik ergens pijn heb, maar als baby kun je niet echt goed aangeven waar. Ik heb dan wel een ik-heb-pijn-huiltje, die is hoger dan anders. Eerst kwam mama, toen kwam papa, die ging met me naar beneden, toen kwam mama en die wilde ik vasthouden. Ik hoop dat het nu over is!

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.