Soms heb je van die dagen die voorbij kabbelen als een rustig riviertje en op het moment dat je dient: Hé ik ga eens iets doen, is de dag voorbij.

Vandaag was zo’n dag. Niet dat er niets gebeurt is, maar het gebeurde al kabbelend. Allereerst was ik vanochtend wat in de war, want papa bracht me naar de crèche en mama lag nog in bed, terwijl het woensdag is. De omgekeerde wereld dus. Maar, mama moest naar de verloskundige voor een spuit.

Jaja, dat klinkt eng en dat IS het ook. Een dikke spuit met dikke drab die in mama haar bovenbeen gaat en het is voor m’n broer. Want mama heeft bloedgroep A+ en m’n broer niet. Gek hè, nog niet eens geboren en nu al anders dan mama. Zo zie je maar.

Ik had dat ook hoor, een andere bloedgroep, ik denk die van papa, maar het maakt helemaal niet uit, want de kleur is rood. Dat geldt trouwens voor alle mensen. Eigenlijk zijn alle mensen onder de huid precies het zelfde. Skin deep dus.

Oh ja, blauw bloed bestaat niet. Dat komt omdat de mensen van adel altijd binnen zaten en zo wit waren met een dunne huid. Dan zie je blauwe aderen, maar daarin stroomt gewoon rood bloed. En dat is goed.

Daarna is ze naar Ymkje gegaan, de moeder van Jesse, want die heeft een nieuw broertje. Luc en die is er al uit dus. Daarna kwam ze mij halen en om 2 uur lagen we lekker te slapen. Daar tussendoor hebben we lekker geknuffeld.

Het hoogtepunt van de dag was m’n gezicht insmeren met pasta, terwijl ik Teletubbies keek. Soms heb je daar zin in!

Toen papa thuiskwam was ik al weer schoon, dus die heeft het niet gezien. Die heeft me nog yoghurt gegeven. Daarna was ik best moe! Lekker slapen dus. Morgen gaan we naar Naarden en Olpa en Olma komen ook. Olpa en pap gaan de kast in elkaar zetten.. Ik ben benieuwd. Mama en Olma gaan gordijnen kiezen… ben ik ook benieuwd naar, maar dat is voor morgen.

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.