Je zou kunnen zeggen dat dit het leven is. Heen en Weer.
Ergens vertrekken en terug aankomen. Feitelijk is dat natuurlijk zo en zit de uitdaging in datgene wat je tussen Heen en Weer doet.

Ze zeggen wel eens dat de muziek in de stiltes zit. Nou, dat begrijp ik niet, wat ik wel begrijp is dat je moet bewegen op de muziek. Of ie nu echt is of in je hoofd. Dat deed ik vanochtend. En verder houdt ik me bezig met dingen doen tussen heen en weer.

Bijvoorbeeld met m’n vinger een stukje brood oppikken en dan in m’n mond stoppen. Ik ben toe aan een vork, denk ik.

Het andere tussen Heen en Weer is de crèche. Ellen was daar en die telt de dagen niet. Ze telt elke dag dat ik er ben opnieuw, en zo gaat ze er van uit dat de dag waarop ik naar Naarden ga niet komt. Zij vult dus op haar manier de tijd tussen Heen en Weer. Ik help haar daar goed bij door verschrikkelijk Dzjez te zijn.

Vandaag heeft ze m’n haar weer mooi gemaakt en hebben we veel gespeeld. Zij is ook de enige die me stil kan houden als mama komt en nog iets moet doen. Gek hè, hoe je je kunt hechten aan bepaalde mensen. Ellen is er een. Die wil wel meenemen naar Naarden, maar dat gaat niet.

Thuis heb ik lekker gegeten en Teletubbies én Sesamstraat gekeken. Ik ging er pontificaal voor op de grond gezeten. Dan zie ik het goed. Voor mama was dat de aanleiding om te bedenken dat er lekker kleedjes op de vloer moeten voor mij en m’n broer. Kunnen we mooi naast elkaar zitten. En dan ga ik hem dansen leren en gaan we samen Heen en Weer.

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.