Vandaag was het zo ver. De laatste dag van mij en van mama.

Ik op de crèche en mama op haar werk. Mama komt natuurlijk wel weer terug, maar ik niet. Ik ga niet meer naar Ieniemienie en dat is wel raar. Je zou kunnen zeggen dat het een heugelijke dag is. Een dag die in je geheugen blijft dus.

Het was ook een bijzondere dag. Ze hadden een papieren hoed voor me gemaakt en Zlata wilde die opzetten. Maar als ik ergens niet vrolijk van wordt dan zijn dat papieren hoedjes op mijn hoofd. Alle inspanningen ten spijt hoor! Ik ben niet zo’n hoedenman. Ook geen petten of mutsen of capuchons. Gewoon lekker bloot dat hoofd, zeg ik.

We hebben wel fijn feest gevierd met z’n allen en ik heb een Valentijnskaart gemaakt voor mama en papa en…. ik heb een kadootje gekregen omdat ik wegga. Een boekje over honden en ook een kaart met een lieve tekst! Dat is superfijn.

Toen mama me kwam halen was het veel vroeger dan normaal! Ze hadden haar weggestuurd! Echt waar.

Dat kwam omdat het sneeuwde en code oranje was. Dat betekent heel glad op de weg en dat is heel gevaarlijk! We hebben zelfs geslipt. Mama had ook een heel mooi verpakt kado met kadootjes bij zich van Gaus. Allemaal voor m’n broer! Leuk hè!

Toen we thuiskwamen was het landschap helemaal wit en niemand thuis! Siebe en Zelda waren naar Pake en Beppe vandaag. Beppe is terug uit het ziekenhuis en weer helemaal gezond. Wel nog een beetje moe, maar dat slaap je uiteindelijk weer bij! Ik ben blij dat ze weer beterder is!

Wel gek dat het ineens zo stil is, maar ook wel rielekst. Dan ben ik gezellig met mama. Ook fijn!

Trouwnens, maandag ga ik naar de nieuwe crèche. Ben benieuwd. Mama gaat gelukkig mee voor m’n wendagje. Weet niet hoe dat gaat, wennen of hoe de kindertjes zijn. Al met al kijk ik er naar uit! ‘Wok on de waaild saait’, zeg ik.

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.