Papa moest me wakker maken en daar moest hij echt z’n best voor doen!
Als je goed slaapt is het moeilijk wakker worden, zeg ik altijd maar. Gelukkig was m’n humeur wel op tijd wakker, want ik begin direct te babbelen en naar het boekje te wijzen. Daar moest uit gelezen worden.

Ik was ook behooooooorlijk nat. Eigenlijk van m’n knieën tot m’n oksels, dus was een bad onvermijdelijk. Papa had dat efficiënt getimed, want terwijl ik in bad zat te weken, kleedde hij zich aan. Zodoende verloren we geen tijd!

Kopje onder vind ik nooit leuk, ook als ik weet dat er niets gebeurt, het idee is genoeg om te piepen. Achteraf valt het altijd mee en is er niks aan de hand, maar je moet toch iets te piepen hebben hè! Toen ik klaar was droogde papa me af bij het bad, dat is de nieuwe routine en dan krijg ik ook direct wat gel in m’n haar, dan is dat maar klaar.

Kleren aan en naar beneden en als eerste de krant uit de bus trekken, dan een flesje en dan ga ik in de stoel. Fase 1 is achter de rug en ik kan ontspannen. Daarna smeert papa een boterham en maakt koffie voor zich zelf. Dan voert hij mij en leest de krant. Beter dan omgekeerd, dan leest hij mij en voert de krant of helemaal omgekeerd, dan voert hij mij de krant en leest het brood…

Niets van dat alles dus. Daarna ontbijt hij ook en als we klaar zijn gaan we naar boven om de tanden te poetsen. Ik wil telkens de tandenborstel pakken, maar weet dat papa eerst m’n tanden poets en daarna ikzelf. Dat kan ik al heel goed en ik zing er bij en schudt m’n hoofd. Als ik klaar ben geef ik papa de tandenborstel en gaan we dag zeggen tegen mama. Deze keer ging ze op staan en konden we uitgebreid zwaaien voor het raam. Dat kan ik goed.

Daarna loop ik met kwieke tred naar de auto en gaan we naar de crèche. Het welkom is mooi en groots en Lieke is er ook al. Ik sta stokstijf en kijk vriendelijk, totdat papa grapjes begint te maken en ik moet lachen. Een doos met Lego en ik ben hem al vergeten, zwaai terloops en mijn dag op de crèche kan beginnen.

Ik heb veel gespeeld, goed gegeten en 2 uur geslapen en daar was papa weer. En dan gaan we samen weg.

Als we thuis komen zie ik mama niet.
Dat speel ik dan hè, want als ik haar daarna wel aandacht geef, krijg ik het dubbel en dwars terug. Fijn 😉

Papa en ik gaan nog even naar de winkel, waar ik gedreven de rijmand vast houd. Van begin tot eind en dan heb ik moeite met loslaten. Maar aan alles komt een eind.

Thuis heb ik lekker gegeten maar voordat ik kon beginnen met spelen kwam de man met de hamer (ik heb hem niet gezien, maar voelde het wel!). Licht uit en ik moet dan naar bed!

Ik weet het, ik weet het, ik roer m’n mond weinig de laatste tijd. Dat komt vooral omdat ik een beetje aan het wachten ben. Het is een vreemde situatie, want ik weet dat ik binnenkort een buitnebuikse baby ben, maar weet nog niet wanneer. Dat stemt tot nadenken. Het zijn van die momenten, waarin het lot volledig in handen van iemand is die geen handen heeft. Het lot namelijk.

Aan de andere kant is dit ook wel veilig en vertrouwd, maar vroeg of laat wil ik de gezichten ook wel eens zien van de stemmen die ik nu al zo veel en vaak gehoord heb. Maar goed, waneer? Ik houd jullie op de hoogte.

Hoe dan ook, ik kom er oan!

Zo is het broer!

It wie wer in moaie dei.