Ik moest er aan denken toen ik deze foto zag.
Hey Jay
Ga met me mee
Buiten spelen
Gekke dinge-hun doen
Nog even
Dan gaan we samen op pad
De rust die je nu had
die is dan voorbij!
en dit kun je zingen op de melodie van Hey Jude van… The Beatles!
Zo zie je maar hoe een T-shirt kan inspireren.
Wat ook inspirerend was, was Jorijn. Met hem heb ik vandaag ge-kwajongend en hard gelachen en geroepen en grappen gemaakt. Dat hoort er bij. Net als het verkennen van mijn grenzen. Als je 16 maanden bent, kun je niet anders en eigenlijk ben ik een rustige daarin.
‘Tuurlijk vind ik het soms gek en vervelend dat mama aandacht geeft aan Jay, dat begrijp ik ook wel, maar dat begrip past niet bij mijn leeftijd, dus probeer ik het. Oòk bij haar op schoot. En mama begrijpt dat en zo begrijpen we elkaar.
Handug.
Zeker!
Punt is, ik kan ook nog maar zo verrekte weinig! Vooral liggen zoals ik neergelegd wordt. Dus voornamelijk op m’n rug en als ik dan honger heb dan huil ik (dus niet van verdriet) en als ik krampjes heb, dan huil ik (van pijn en niet van verdriet).
Dzjez heeft me dat uitgelegd, als je honger hebt is het gat in je maag dat roept: ETEN. En als er dan eten in zit, is die zelfde buik blij maar soms geschrokken en dan roept’ie AUW. Zo gaan die dingen.
Trouwens, wat vind je van mijn sokken. Niet mis, al zeg ik het zelf. Normaal is het “Fryslân boppe” maar deze keer is het “Frlyslân ûnder” ! Haha!
Verder moet ik zeggen dat mama vandaag weer goed voor me gezorgd heeft, goed gedronken, goed geslapen, ik hoop dat het genoeg is voor een lange nacht!
Grutte groet.
Grapjas!
In ieder geval, als papa en ik terug rijden op de fiets van de crèche, zingen we altijd. Van alles en nog wat, dat kan ‘Ik zag twee beren’ of Falderalderare’ maar ook ‘Klap eens in je handjes’ en wat papa niet door had was dat ik dan HEEN en WEER ga bij ‘zo varen de scheepjes voorbij’ en dan gaat ook de hele fiets heen en weer! Lachuh.
It wie wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 