Ik kan het woord boterham uitspreken en drinken en daarmee vergoten alle mogelijkheden in de wereld en tegelijkertijd verkleind de kans op misverstanden.
Allereerst, om met het laatste te beginnen, piepen is nu niet meer eten of drinken, want dat zeg ik gewoon (en dan moet het wel gehoord worden) of ik antwoord ‘ja’ of ‘nee’ op de vraag. Dan betekent piepen iets anders. Simpel. Als ik niet woorden ken om het piepen uit te leggen, piet ik nog minder.
Het vergroten van de mogelijkheden houdt dan weer in dat ik in staat ben m’n mond en tong zodanigte manipuleren, dat er dit soort klanken uit komen, waardoor ik snel nieuwe woorden leer kennen en leer kunnen uitspreken. Handug.
Vandaag was het al gezellig met Siebe en Zelda en Mama en Papa en Jay en ineens kwamen daar Senn, Nynthe en Tessa bij. Altijd leuk en die zijn zo lieff. Nog even en we kunnen samen naar de speeltuin. Nu ging ik niet, want het regende, maar zij hebben zich daar niets van aangetrokken.
Ik heb gewoon heerlijk bij Tessa op schoot gezeten, die zit erg goed.
Ik heb lekker veel bij mensen gezeten, inclusief bij Dzjez en daar ben ik goed in.
En bij Siebe, daar heb ik lekker op z’n borst gelegen.
Het was een fijne dag en ik heb veel gelachen.
En om eerlijk te zijn heb ik niet veel te vertellen. Dat heb je op dagen die gewoon goed zijn. Daar heb je geen woorden voor nodig.
Ik houd het ook kort, op tijd naar bed en Siebe en Zelda zijn vertrokken met Papa. Maar niet nadat ze Monopolie gespeeld hebben, maar niet af, nog meer geknuffeld en oh ja… Zelda brengt me telkens naar bed? Gezellig en dat zal ik wel missen.
Ik denk dat ik sowieso hun fijne gezelschap wel missen. Ik wordt me er meer en meer van bewust. Dat krijg je als je namen kunt onthouden, dan ga je ze ook sneller missen.
It wie wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 