Vandaag was ik grenzeloos. Dat is de fase voor dat je de echte grenzen ontdekt.
Dat ontdekken kan op 2 manier: Of je valt ergens af en het doet pijn, of iemand zegt dat het niet mag (en dan probeer je het toch, net zo lang tot je weggehaald of omgedraaid wordt).
Zoals het schilderij van de overburen, waar mama, Jay en ik op bezoek waren. Ik mocht aan alles komen, behalve aan het schilderij en dan is er natuurlijk maar één ding waar je aan wilt zitten. Het Schilderij.
OK, dat duurt dan even en dan word ik resoluut en zonder pardon weggezet. Van grenzeloos naar grens.
Of, wanneer ik op de stoel klim en probeer op de tafel te klimmen, maar de tafel staat net iets te ver weg. Dan schuift de stoel naar achter en duikel ik naar beneden en vang de val op met m’n hoofd. Dat is niet grappig! Van grenzeloos naar grens.
Alhoewel, in dit opzicht ben ik hardleers, of juist goedleers, want de volgende keer schuif ik eerst de stoel naar de tafel en klim er dan op. Grenzeloos genieten van de grenzen en je afvragen wat grenzen zijn.
In ieder geval was het erg gezellig met Wiebe en Tamara. Vrienden om de hoek, beter kun je het niet hebben. Zij hebben een bakfiets en wij hebben er binnenkort ook een! Dan gaan we samen fietsen!
Ik kan niet wachten. Ik weet het, eerst in de Maxicosi met m’n ogen net over de rand, maar als ik groei en m’n nek sterker wordt en ik m’n hoofd rechtop kan houden, is er geen grotere ontdekkingsreis voor te stellen. En we gaan dan ook naar het strand fietsen.
Nu nog maar even hopen op mooi weer. Als ik het moet afleiden uit het weer dat ik heb gehad sinds ik geboren ben, vermoed ik dat ik veel noordelijker dan Nederland woon. KOUD! REGEN! Niks aan. Maar ik ga niet klagen. Ik ben nog in de ontbabyfase, maar toch, ik wil wel eens lekker zon op m’n gezicht!
Eens kijken wat het morgen wordt.
Thuis heb ik m’n doerakkendag voortgezet.
Overal opklimmen, overal aanzitten, niet luisteren, aan nog meer dingen zitten. Vermoeiend hoor! En dan tot slot ook nog moeilijk doen met eten, terwijl ik het uiteindelijk wel lekker vind. Zelfs de yoghurt laat ik staan uit baldadigheid.
M’n melk niet, die drink ik met liefde en een glimlach in m’n ogen (want m’n mond zit vol!)
En ja, de raad heeft de bouwplannen voorlopig verworpen. Papa heeft het gehoord! Gelukkig, ik kan in de speeltuin blijven spelen en Jay ook!
En oh ja, ik kreeg ook nog een leuke foto van Olpa en Olma uit Wenen. Van 2 ridders! In een gouden harnas. Tsjonge, jonge, jonge, wat een gaaf pak is dat. Trouwens, ik mis ze wel een beetje hoor! Misschien moeten we eens Skypen?
It wie wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 