Vandaag was een doedag (voor de meesten van ons).
We hebben onze speelruimte/zitruimte/zonneruimte met 3,5 vierkante meter vergroot. Maar eerst hebben we allemaal LANG geslapen.
Ik werd pas wakker om half 9 en Jay ook. We hebben allebei dezelfde ingebouwde klok en nu stond die op ‘laat’. Eigenlijk vind ik dat heel fijn, maar alleen als ik nog niet wakker ben. Als ik wakker ben, wil eigenlijk opstaan. Soms lees ik tegenwoordig wel eens een boekje, maar als ik die uit heb, wil ik opstaan dus.
Heerlijk is dat. Lang slapen. Ik ben zelfs maar één keer wakker geweest om half 5 en de rest heb ik gewoon geslapen. Ik ga proberen hier een gewoonte van te maken.
We hebben gezellig allemaal ontbeten en veel boterhammen gegeten wat er moet hard gewerkt worden. Het was goed weer en met een dikke trui konden we gewoon naar buiten. Papa had natuurlijk een T-shirt aan want die heeft het nooit koud (ik ook niet, maar ik bepaal dat niet zelf).
Ik heb goed geholpen, maar als papa weg moet, en ik niet mee ga, roep ik de hele tijd Papa, Papa, tot hij terug is. En als hij terug is roep ik weer Papa, Papa, maar dan uit blijdschap!
Ik slaap dan lekker buiten in mijn wieg, met m’n gezicht in het zonnetje. Heerlijk die warmte en die gezellige geluiden om me heen. Papa die praat, Dzjez die aan het kletsen is en mama. Alleen zo nu en dan wakker om wat te drinken.
Eerst haalt papa zand. Heel veel zakken die ik niet kan tillen.
Daarna haalt hij nog eens zand, want er moet meer zand in dan hij dacht!
Dan gaat hij stenen halen, want met zand alleen ben je er niet. Dat is leuk als je een zandbak maakt, maar dat doet hij niet. Hij maakt een terras. Dat is andere koek. Trouwens, een zandbak hebben we in de speeltuin naast ons huis en die blijft er!
Dat is een mooi vooruitzicht! Samen in de zandbak de grootste kastelen bouwen van de hele wereld. Ik oefen al vast met zwaaien. Dan ontwikkelen mijn armspieren zich al vast een beetje.
Ik heb ook ontdekt dat ik op stenen kan klimmen en als ik er boven op sta heb ik gewonnen. Van mezelf en van de stenen, maar vooral van de zwaartekracht! Die wordt groter naarmate ik zwaarder wordt en dat zie je ook al aan mijn stevige beentjes!
Die beentjes willen ook rennen zodra de gelegenheid zich voordoet. Als de tuindeur opengaat en ik krijg de kans, ben ik weg. OK, ik geef toe dat als ik papa of mama niet zie ik meer en meer de neiging heb terug te gaan. Ik word eindelijk volwassen en ga niet meer echt weg, weg!
Ik slaap lekker in mijn wieg. Dat komt nu ook wel goed uit, want 2 op pad gaande kinderen is wel te veel van het goeie denk ik als je een terras wilt leggen. Trouwens, ik lig hier prima!
Papa gaat dan om de hoek staan….. ik zie hem niet, maar hoor hem wel. Ik kijk dan om de hoek en vervolgens lig ik op zijn schouder.
Enfin, aan het einde van de dag, liggend de tegels er in en moet ik de boel aanvegen. Het fijne zand in de kiertjes, dat is belangrijk werk voor de stevigheid. Ik ben dat ook. Belangrijk voor de stevigheid, ik zorg namelijk voor een stevige gezelligheid, noodzakelijk voor een goede gezinswerking.
Ik ben daar ook goed in. Dat is iets waar je vooral voor moet ‘zijn’. Een goede inborst en een goede ziel en niet te veel huilen. Dat doe ik dus niet, want dat is slecht voor m’n karma 😉 en daar zit ik vol mee!
Ondertussen ruik ik wel hele lekkere geuren tot in de tuin! En ik weet dat ik die lekkere geuren met vertraging terugproef in de melk van mama. Mmmmmmm, van mama dus!
Ik heb dan na zo’n lange dag weer wat aanloopproblemen met eten. Dat heb ik dan. Van heel druk bezig zijn in de frisse buitenlucht, al heen en weer lopend, ineens vast gekluisterd zitten in een stoel en ‘rustig’ eten. Daar is dan de ontspannen mamahand voor nodig, die op dat zelfde moment Jay eten geeft. Zo gaan die dingen.
Natuurlijk moet ik daar bij zeggen dat mama heerlijk guacomole had gemaakt, die beter smaakt dan de tortilla chips. Dan lik ik het er gewoon van af!
It wie wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 