Ik word een BABY.
Niet meer zo’n kleintje, maar een grote. Als ik naar m’n tenen kijk, krijg ik bijna dieptevrees, zo lang begin ik te worden. Ik zag papa verbaasd kijken toen hij naar m’n benen keek. Ja benen, het zijn lange latten als ’n broek strak zit en opgetrokken is.
Lachen doe ik ook en als ik honger heb, maak ik niesachtige geluiden. En zo ben ik een heel andere BABY dan Dzjez.
De jonge heren Hoff hebben trouwens allebei een kaart uit een ver buitenland in het oosten gekregen. Oostenrijk, om precies te zijn en om nog preciezer te zijn, de kaart was van Olpa en Olma. Kunstachtige kaarten een lieve tekst en wij missen hen ook!
Ik heb ook zin ze weer eens te zien en zij ook om mij te zien.
Ach ja, aan de andere kant maakt het ook niet uit hoe lang je elkaar niet ziet, zolang je mekaar maar weer eens ziet. Misschien is het zelfs wel eens fijn om elkaar een tijd niet te zien. Dan is het des te leuker!
Het was een vrije vrijdag, waarin ik weer een dag ouder en zelfstandiger ben geworden. Ik kan al een kwartier zelfstandig spelen, maar dan heb ik weer aandacht nodig.
Aandacht bij één boekje houden wordt moeilijker en moeilijker. Ik ben meer geïnteresseerd in het volgende boekje en het boekje daarna en zo lees ik er geen één uit.
Na m’n namiddagslaapje werd ik behoorlijk boos wakker. Op niets in het bijzonder hoor, gewoon huilen tot ik er bij omval. Maar wel in het zicht, zodat papa en mama kunnen zien hoe hard ik huil! Zielug ben ik.
Uiteindelijk hebben Bumba en de Teletubbies me stil gekregen. Toen was ik ook pas klaar om te eten. Een Mamaise Curry. Lekker gekruid met kokosmelk. Lekkerrr!
Verder heb ik besloten dat ik vandaag een korte blog schrijf.
It wie wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 