Vandaag kwamen Olpa en Olma, maar papa en mama zeggen dat niet omdat ik nog geen besef van tijd heb.
Dus woorden als straks of later of over een uur of morgen zeggen me niks. Ik leef dus eigenlijk tijdloos, of, wat je ook zou kunnen zeggen, ik leef altijd in het moment.
Mijn tijden zijn dus momenten. Het moment van wakker worden, eten, spelen, Olpa en Olma voor de deur, naar bed gaan (dat laatste is overigens erg duaal. Ik ga vol enthousiasme, druk zwaaiend naar ‘boffen’, maar als ik boven ben heb ik ineens weerstand en geen zin. Wil ik niet op het aankleedkussen, totdat papa begint te tellen, 1, 2, … en op 3 trekt hij m’n sokken uit en dan begin ik te lachen. Bij mijn luier heb ik weer een lichte aanval van onvrede, maar het flesje maakt het helemaal dan weer positief af, maar dat terzijde), momenten dus.
Met momenten ben je nooit te laat of te vroeg, je bent er gewoon. De vraag is wanneer momenten over gaat in tijd en hoe…. Ik hou het in de gaten.
Op een bepaald moment roep ik ‘poppah’ en papa is alert genoeg om me op de WC te zetten en daar zit ik dan. Papa geeft goeie instructies, maar ik kijk hem vooral aan. Nadat ik m’n luier weer omheb en in de kamer staat poep ik echt. Nou ja, het was een mooi moment van bezinning op de wc. Volgende keer lukt het misschien. Ik ben op weg.
Daarna dans ik.
Een ander moment sta ik op de stoel bij Jay en het volgende moment glij ik van de stoel met de wipper in de hand. Gelukkig zag mama het aankomen (ik keek boefachtig) en is er niks gebeurt. Dat was een leermoment.
Leermomenten genoeg vandaag. Niet dat ik ze echt in me opneem of zo. Nee, dit is het moment waarop ik er nog redelijk mee weg kom. Excuus: Taalinsufficiëntie. Dat is een geval van tijd…
Op een gegeven moment waren Olpa en Olma er. Zo maar vanuit het niets en bruin! En blije gezichten met grote lachen op hun gezicht. Dan kun je niets anders dan een moment stil staan en dan ook heel blij te worden. Ik herkende ze meteen, maar was vergeten dat ik ze lang niet had gezien. Voordeel van in het moment leven.
Wat voor Dzjez geldt, geldt voor mij nog meer.
Ik heb ze meer niet dan wel gezien en omgekeerd. Dan ineens ben ik heel groot in de armen van Olpa en Olma. Ik herkende ze niet, maar het voelde goed. Dat is eigenlijk belangrijker.
Je kunt het zien aan Olma, die met ‘ons’ op de bank zit. Dat zit goed.
En bij Olpa ook. Die moest lang wachten voordat hij mij eindelijk in zijn armen had. Maar zodra hij me vastheeft en me in de ogen kijkt zegt’ie “Deze is ook goed geluk” Pffff, dat was voor mij wel een verademing, want stel je voor! Nu is het goed.
Zo goed, dat ik er sprakeloos van ben…
Ik was blij met Olpa en Olma op bezoek. Ik was er zo van onder de indruk dat ik voor een moment vergat dat ik in m’n boef, belhamel en doerak fase ben. Gewoon gezellig. Gelukkig stak het zo nu en dan kop op. Stel je voor!
It wie wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 