..er zijn veel apparaten en je moet er gewoon niet afvallen om plezier te hebben.

Het weer was weer onverwacht mooi en dat biedt grote mogelijkheden. De tuindeuren gaan dan al vroeg open en de frisse lucht stroomt dan naar binnen en wij gaan naar buiten. Naar de speeltuin wel te verstaan. Met Siebe en Zelda en Papa en ik ging met Zelda op de wip.

En op de schommel en spelen in het zand en op de evenwichtsbalk. Het gaat nu te ver, maar het is duidelijk dat al deze gebeurtenissen het leukst zijn zonder angst. En dat doe ik dan ook: Angstloos, behalve het zand want dat is bah. Althans, dat zeg ik, ondertussen vind ik het leuk als het door m’n handen heen glijdt.

BIOSCOOP

 

Ik heb ook aan de ringen gehangen. De eerste keer ging dat goed, maar toen Siebe er een foto van wilde nemen, duurde het hangen 1,6 seconden, daarna viel ik op de grond! Met een lach.

Dat soort dingen kunnen ook alleen maar met een goede bodem in je maag. Als die avonturen leveren dan misschien wel energie op, maar ze moeten ook gevoed worden met energie. Veel brood en banaan en zo. Wat ik ook kan is  melk uit een gewone beker drinken! Dat is handig en geeft mij een grote jongen gevoel. Dat is vlak voor ik hem uit m’n handen laat vallen. Niet erg!

Terwijl papa en Siebe gaan slapen, brengt Zelda mij naar bed. Die had tijd gevonden tussen al die leuke nieuwe vriendinnen en speelmomenten door. Ik heb het de vorige keer ook al gezegd, die kan zo goed voor me zorgen. Het is m’n absolute lievelingszus.

Het leuke is dan weer dat Siebe me ophaalt als ik wakker ben BRUSTER-ROTATIE, prima zeg ik.

Zeg ik ook! Gezelligheid troef. de ene keer met Siebe en de andere keer met Zelda, die rotatie is fijn. Ik akn echt minuten naar Siebe kijken en hij kijkt terug en dan lachen we . Dat is onze manier van communiceren. Lachliaans. Iedereen kan het!

Toen Dzjez weer op was en eerst wel 3 kopjes soep en broodjes heeft gegeten, heeft mama me ingepakt in de nieuwe babyschelp in de bakfiets! Dzjez zat er toen al zeker 5 minuten in, geduldig te wachten op vertrek. Die had de hele dag al in z’n kop dat we gingen fietsen. Ik laat’em dan maar, want wie weet en ja!

We zijn naar het Naarderbos gefietst en ik moest weer even aan het liedje denken dat papa altijd zingt voor Dzjez: “Ga je mee, Ga je mee….” nou ikke wel. Ik heb lekker geslapen in de wiebelende bakfiets, met de zon in m’n gezicht, met Dzjez mijn grote broer naast me! Super.

Ik ben dat dus, z’n grote broer. Dankzij Jay ben ik niet meer de baby! We zijn langs het stand gefietst en hebben al bepaalt waar we gaan zitten en op de terugweg zijn we over hele spannende wegen gegaan mat schapen en lammetjes. Minischaapjes dus, die beheheheh zeggen.

Bijna hadden we het niet gehaald en waren we achteruit de plomp ingereden, zo stijl was de wal van de vesting waar we tegen op moesten, maar mama heeft het vol vuur gered! Haar kuiten stonden in brand, maar wat ene kracht. Daarna zijn we over de ridder(fiets)paden om de vesting gaan fietsen. Siebe over de wallen en wij niet.

Thuis was het tijd om te koken want het was al bijna weer tijd om afscheid te nemen, zoals bij de Teletubbies. Kwam goed uit, want wind en zon en fiets maakt hongerig!

Voor het afscheid had ik nog een stevige knuffel met Zelda in petto en dat kan ze goed. Ik kreeg zowaar een bijna-kus van Siebe en die geeft nooit een zoen. Doet’ie niet!

We hebben goed afscheid genomen want ik ga Siebe lang niet zien. Hij moet studeren om heel slim te worden. Dat is hij al, maar nu in het Frans en Latijn en zo. Nou ja, niet voor mij, dat is pas later.

It wie er in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.