Ik ben GOED opgestaan!
Vrolijk en uitgeslapen, en dat na een druk weekend. Ik had al gebabbeld en dan is het goed; Dan wordt ik goed wakker en is het de start van een goede dag. Nou ja, eigenlijk heb ik altijd een goeie dag.
Vandaag zeker, want voordat ik naar beneden ging met papa heb ik eerst met mijn kleine hadjis mama geknuffeld. Mijn kroelende handjes, vind ik fijn, vindt zij lekker. Daarna is kleren aantrekken prima en lachen. Lachen met papa.
Beneden heb wat gegeten, melk gedronken en hebben we tanden gepoetst en daarna naar de crèche. Ik hou het kort, want Jay wil wat zeggen:
Och, eigenlijk valt het wel mee, hoor! Zoveel heb ik niet te melden, er zijn vooral veel foto’s gemaakt om te laten zien dat ik al behoorlijk ‘inter-acteer’, oftewel reageer op m’n omgeving.
Gisteren bijvoorbeeld, deed Siebe me op en neer en dan schud ik heen en weer en dan lach ik.
Als mama over m’n hoofd aait, dan schud ik heen en weer en zeh ik iets in de geest van ‘ieaauw’ en lach ik.
Of als ze tegen me praat, kijk ik haar met grote ogen aan. Dat kan ik goed. Met grote ogen aankijken en dan smelt ik mensen van binnen uit…
Grappig hè, wat ogen kunnen doen? Dat is meer dan kijken alleen. Als er naar gekeken word doet het ook iets met de kijker. Hoe kan dat toch hè? Ik denk dat je een beetje in de ziel kunt kijken. En die is van wat ik was en wat ik ga worden.
In ieder gevat dachten ze vroeger dat als je een foto nam van iemand een stukje van z’n ziel mee nam. Nou, er zijn een miljoen foto’s van Dzjez gemaakt en z’n ziel zit er nog stevig in. Met andere woorden: Het is niet zo. Als je een goede ziel hebt, blijft’ie stevig zitten.
Zo ook bij mij.
En er zijn veel foto’s gemaakt.
Van mij minder, maar er is er één die ik je niet wil onthouden. Een grap van pap, maar ik doe gewoon mee!
Oh ja, ik was nog vergeten een filmpje er op te zetten. Van eer-eer-eergisteren.
It wie wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 