Het was niet mijn dag.
En ook niet m’n nacht.
Ik weet ook niet hoe het komt, maar ik voel me soms gewoon niet jofel. Ik hoest dan hard, en dat duurt best lang. In ieder geval vannacht. Van 3 tot 5. Sorry mama, ik moet m’n leed toch met iemand delen.

Overdag was ik er ook nog niet van af. Het ene moment lig ik rustig te slapen of om me heen te kijken en het andere moment heb ik last. Ik kan het niet goed omschrijven omdat ik de woorden nog niet ken, maar als mama me oppakt wordt het minder en gaat soms zelfs helemaal weg.

Gelukkig kwam Dzjez ook thuis uit de crèche om me te troosten en te knuffelen. Dat kan hij al heel goed. Dan gaat hij op de bank zitten en strekt z’n armpjes uit en ik mag er dan in. Dan geeft hij me een kus, een knuffel en zegt dan Kgraah! (klaar bedoelt hij dan).

Oh ja, ik had nog een foto belooft met een kras op m’n neus, die heb je hier!

Ik heb weer een mooie dag op de crèche gehad. Die begon met lezen. Papa heeft me onmiddellijk na aankomst op de bank bij de andere kindjes gezet en ik begon direct naar hem te zwaaien. DoeiDoei zeg ik dan. Ik voel me goed.

Het was een mooie dag, ik heb weer veel grapjes gemaakt. Kiekeboe of gewoon boe! Dansen, zingen of heel luid roepen en een ondeugend gezicht trekken. Ik heb gemerkt dat ze dat leuk vinden, dus doe ik het ook!

Ik mag veel helpen. Tafel dekken als we brood eten, afruimen en van die dingen. Ik ben daar goed in en het geeft me een goed gevoel als ik kan helpen.

We konden niet buiten spelen want het regende. Stom hè! Ik had nog wel m’n nieuwe korte spijkerbroek aan. Nou ja, die zit ook lekker zonder zon. Goed voor m’n knieën.

Thuis heb ik heel lekkere mamapasta gegeten. Een bakje voor 3 dagen was bijna helemaal op! Heerlijk! Zo dat moest er even uit. Ik was gelukkig mezelf en niet de stijve-plank-nek-op-de-leuning-Dzjez. Dat is voor iedereen beter en vooral voor mezelf.

Toen ik klaar was ging papa hardlopen. Toen hij thuiskwam, lag ik in bed.

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.