Het lijkt een leuk idee.
Jay die komt op de crèche om kennis te maken en dat is het ook. Die tijd tussen komen en gaan. Maar bij het gaan worden mijn ogen groot en m’n hart klein, bij het besef dat ik niet meega!
Dat kan toch niet!? Dat is toch de gewoonte, dacht ik nog, maar toen waren ze weg en duurde het zeker 1 minuut en 3 seconden, voordat ik weer blij en mezelf was.
Ja wat een avontuur. Ik die kennis maakt met de crèche en de kindjes waar Dzjez altijd mee speelt. En de leidsters….. Die ene heeft me lekker vastgepakt en geknuffeld en veel ooooh gezegd. Ik heb dan ook m’n allermooiste glimlach opgezet. En die werkt als een tierelier.
Het was mooi weer en er stond een parasol en het rook er lekker naar zonnebrandcrème. Echte zomergeur. Alleen, toen we naar huis reden was de zon weg. Zielug!
Trouwens, we hadden bezoek deze ochtend. Wiebe van de overburen kwam een uurtje langs. Nou, dat vond Wiebe in het begin helemaal niet leuk! Die heeft heel hard geluidloos gehuild. Dat is een speciale vaardigheid, die maar een paar kindjes goed beheersen. Wiebe is er dus één van.
En ik begrijp dat wel. Als je zomaar ineens in een vreemd huis bent. Niet niks. Gelukkig geeft Teletubbies de oplossing. Die kende hij wel! Dus werd het een gezellige ochtend.
Ik babbel ook heel wat af, wat met moeilijke woorden ‘communicatief vaardig’ heet, oftewel, ik zie direct gezichten en begin te lachen. Ook bij vreemden. Ik vind mensen nu eenmaal leuk. Als de camera op me komt, stop ik en kijk ik in de camera en vraag me af wie dat is….
Tsja, dat heb ik dan weer gemist, alhoewel, ik zag ze in mijn ooghoek toen wij wegreden.
Ik was blij dat mama er was! Kon ze ook eens zien hoe ik ben overdag en hoe graag ik zing en dans en meedoe mat alles wat er is en gebeurt. Ik ben een echte jantje-de-voorste, alleen heet ik Dzjez..
Vliegtuig!
Ik help graag en geef baby’s kusjes of aai ze over hun bol. Ik eet flink en sta flink op, zonder piep. Alleen had ik vanochtend een verrassing. Een grote verrassing, en bruin, en sommige mensen noemen het ook wel vergassing. Ik zeg vergissing.
Ik weet gewoon nog niet zo goed dat je voor dat je moet poepen naar de wc moet en niet daarna… Komt nog wel.
De tweede keer dat mama vandaag kwam, ging ik wel gewoon mee en is het potentiële trauma dat ik opgelopen zou kunnen hebben voor later als ik groot ben, bezworen. Ik zit blij in de bakfiets.
Thuis hebben mama en ik gedanst. De beste manier om welkom thuis te vieren. En we hebben ‘hoofd, schouders knie en teen’ gezongen. Ik ken de bewegingen bij benadering, heel goed!
Na de mamamamamamamcaroni en een beetje yoghurt, ging het licht uit, omdat m’n oogjes dicht vielen, maar ging het licht binnen aan om te dromen.
Ut wie wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 