Dagen met Siebe en Zelda duren langer en zijn nog leuker.
Maar per saldo ben ik moeërder dan anders, dus schrijf ik kort.
Vanochtend heb ik ze niet gezien, maar toen ik opgehaald werd door papa was Siebe er ook bij! Ik zag hem ogenblikkelijk door de spijlen van het hek (want we waren buiten aan het spelen).
We hebben ook binnen gespeeld en daar ben ik op de stoel geklommen en vervolgens van af gevallen: Tand door de lip.
Ik ben op de tafel geklommen en er afgevallen: Niks aan de hand, alleen een deuk in m’n ego.
Ik moet toch leren voorzichtiger op dingen te klimmen om er vervolgens af te vallen. Mensen denken nog dta ik een baby ben!
Ik ben een baby, maar val nergens af. Ik ben nog een behoorlijk stabiele baby. Als je me ergens neerlegt, blijf ik liggen. Ben benieuwd wanneer ik ergens van af val. Kwestie van tijd.
Ik lag lekker in de bak van de bakfiets en omdat we over klinkers rijden, wobbelen m’n wangen in het ritme van de klinkers. Siebe reed naast me en moest daar hard om lachen. Dan lach ik maar terug.
Ik had echt een lachkik toen ik thuis kwam. Logisch, want het was gezellig. Het laatste stuk staat op de fillum.
Daarna heb ik lekker geknuffeld met Zelda. Dat staat ook op film.
It wie wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 