Wat heb ik een goeie nacht gehad zeg!

Die zilte lucht zorgt er voor dat mijn ogen lekker lang dichtblijven. Dat en het feit dat ik de dag daarvoor ook niet echt heel geslapen heb en veel indrukken heb opgedaan en laat naar bed ging. Na een foor-merg-en-been-gaande-BRUL ben ik vredig in slaap gevallen.

De kerkklok zorgde er voor dat ik onderbewust wist hoe laat het was.

Mijn onderbewuste, dat is toch wat, ik heb het meer weet er niets van en toch heeft het een grote invloed op wie ik ben. Veel meer dan dat ik dus weet! M’n onderbewuste is een soort denkfabriek. Wat er precies in gebeurt weet niemand, maar het product is een leuke Dzjez!

Het is per definitie een leuke ochtend als er veel mensen zijn. Niet alleen Siebe en Zelda, maar ook Noa en Quyn. Dat maakt dat er veel gelachen en geknuffeld wordt.

Siebe heeft ook nog een kunstwerk gemaakt van het hout en we hebben samen gevoetbald. Over een paar jaar dan kunnen we ‘echt’ voetballen en hebben we de hele tuin nodig! Misschien moet papa dit huisje nog eens huren.

Deze ochtend kwam Irene de zus van papa en die is superlief.

Daar wordt ik goedlachser van dan dat ik normaal al ben. Wat ze ook doet is de korreltjes in m’n oog wegjagen. Dat doet ze door er naar te kijken en de zwaaien en te wijzen. Het voelt al een stuk beterder. Straks is het helemaal over!

Wat een relaxte dag was het zeg. Mooi weer, de zilte lucht, familie in de buurt en mama. Veel kwollitietaaim met mama. Lekker in de wieg. M’n gezicht is bruiner dan een reep chocola aan het worden. Ik denk dat ik aan het eind van de vakantie bruiner ben dan iedereen. Vandaar die witte lakentjes. Op donkere zou je me niet zien!

We zijn ook nog gaan wadlopen in de BabyBjorn. Mama en ik zijn niet verder gekomen dan de dijk, maar papa, Siebe en Dzjez die zijn er vol voor gegaan.

JA! En ik heb dan de ongelooflijke drang om helemaal tot aan het water en verder te gaan. Ik ben een echte Hollander, altijd op zoek naar de horizon, alleen is de horizon een relatief begrip en staat’ie altijd even ver. Zichtbaar, maar onbereikbaar. We zijn dus een eind geraakt, maar ook weer niet.

Trouwens het loop ook niet lekker, die bodem. Het is eerst een laag zandblubber, dan een laag zwarte blubber en dan een laag scherpe schelpjes en kokkels. Niet echt om op te rennen dus. Het lukte papa niet om bij de zee te komen, hij stond tot aan z’n knieën vast en ik was het er niet mee eens.

Heen ben ik ‘meegaand’ maar terug heb ik een probleem. Dan hang ik spartelend onder de oksel van papa, Nee, Nee, roepend. Maar ik zit klemvast en kon geen kant op, behalve de kant van papa.

Toen kwam er een SMS. Beppe was gearriveerd, dus papa ging met zwarte benen op de bakfiets naar de boot. Toen hij terugkwam zat Beppe niet in de bakfiets. Daar zat alleen bagage in. Beppe kwam op de fiets. Ietsje later…

Ik heb snel dag gezegd en toen zijn Papa, ik en Siebe vertrokken. Eerst nog even 2 fietsjes voor Senn en Nynthe ophalen (ik zat compleet in de verdrukking op de bakfiets, maar geef geen krimp! En daarna naar het strand!

Met zwembandjes en al heb ik me daar Super vermaakt!

Het was wel koud, waardoor ik niet onder water ging. Dat is voor de volgende keer! Siebe, was aan het ‘boarden’, daar hebben we  gezellig naar gekeken.

Daarna nog even langs Tessa en ik kreeg een Chocoprins Cake en de opdracht die in het geheel in m’n mond te stoppen (dat was m’n onderbewuste, denk ik). Daar waren Nynthe en Senn ook. Ik heb hun bed gezien en dat ziet er uit als de slaapkamer van een piratenboot. Grappig, want het huisje heet ‘Struikrover’.

We waren nog niet van ze af, want ze kwamen ook nog gezellig eten. Het was weer een gezellige boel in Huize Hoff!

Aan het eind van de dag, kom ik altijd net een stukje wakker zijn te kort. Het gevolg deze keer was dat ik heerlijk op de schoot van papa in slaap ben gevallen. Ach ja, al die indrukken is een vermoeiende bezigheid voor mijn onderbewuste. En ik ken de woorden nog niet eens. Vraag me af hoe dat met mijn onderbewuste zit….

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.