Vandaag was Beppe jarig en die werd al weer 63! Dat is zo knap en maar goed ook, want ze ziet er anders veel te jong uit voor haar leeftijd. Dat vindt de hele wereld.

Een bijkomend voordeel is taart en gebak (voor mij is dat verschil niet helemaal duidelijk, want de meest taart is gebakken, maar sommig gebak dan weer niet en eigenlijk maakt mij dat niet uit, want het is allemaal zoet en lekker!) en bezoek.

Geen moment alleen dus deze ochtend. Niet alleen kwamen Irene, Tessa en Evelyn met aanhang, er kwam ook nog een nichtje van papa! Ingrid en dat kwam dan weer goed uit, want er moest een familiefoto gemaakt worden. Zo veel mensen op een foto! Dat valt bijna uit het frame-pje!

Ik ben met de kinderen naar de Waddenzee gaan kijken op de dijk. Dat is fijn, want zo hoef je niet op zoek naar vriendjes, die heb je gewoon en je noemt ze familie.

Als we op een rij gaan staan, zijn we een ongelooflijk stijgende lijn, met Siebe aan het eind en Jay aan het begin (als hij kan staan). En dan staan er 10 op een rij. Die Beppe toch, zoveel grote kleinkinderen!

Als we samen zingen hoor je het tot in het begin van de Dorpstraat en als we hoera roepen tot in Harlingen!

’s Middags zijn we naar het strand geweest in de bakfiets. Wij allemaal, dus ook Jay die voor het eerst zand tussen z’n tenen had. Gelukkig hadden we een tentkoepel van Beppe, anders was Jay zo de duinen ingewaaid!

Dat denk ik ook!

Zo veel wind, maar dat maakt wel dat de golven lekker klinken. Ik hoorde de wind tegen de tent en lag zelf lekker in de zon.

Ik vind het niet erg dat ik (nu) de kleinste ben hoor. Dan krijg je ook veel aandacht, maar het belangrijkste is dat ik er ben. Ik bedoel maar, wie had daar nu op gerekend!

Vorig jaar waren Papa, Mama, Zelda en Dzjez en de hele familie hier ook en toen vond iedereen het al bijzonder dat Dzjez er was. Geen haar op niemands hoofd die er aan dacht dat ik er nog zou zijn. En zo zie je maar, uit geen gedachte kunnen mooie dingen komen.

Die kunnen ook uit het zand komen. Met een schep en wat inspanning is er ineens een kasteel! Dat moet ik onthouden, want als ik later groterder ben moet ik samen met Jay ook een kasteel bouwen. En een stal voor onze paarden….

Ik voel me als een koning op het strand en doe net alsof ik er al jaren kom (wat technisch natuurlijk niet kan, want ik ben al 1 jaar en 7 maanden of zo). Lekker in de duinen rollebollen en in het zand spelen.

Siebe was even helemaal zand! Alleen zijn hoofd was nog zichtbaar en ik was heel even bang dat de rest niet terug zou komen. Gelukkig kwamen hoofd, schouders, knie en teen, knie en teen, na een stevige grom weer tevoorschijn.

Pfff!

Daarna zijn we naar ‘De Bolder’ gegaan. Ik heb daar van iedereen wat gesnaaid en stukken sparerib afgekloven met klodders appelmoes er op en een glas limonade leeggedronken mét een rietje, alsof ik dat m’n hele leven al doe. Nee, laat mij maar gaan, ik red me wel en zal niet omkomen van de honger!

Ik heb het gehouden bij melk-van-mama en ging van armen naar armen. Ik heb een rijk leven, al zeg ik het zelf. Ik kijk iedereen diep in de ogen en lach wat af.

Uiteindelijk zijn Dzjez en ik samen met mama naar huis gegaan. Ik was best moe, maar Dzjez was moeër! Die was op, dus ik schrijf het stukkie even af.

Ik heb nog gezellig even met mama samen achter in de tuin gezeten en de laatste zonnestralen opgepikt, genietend van het uitzicht.

It wie wer in moaie dei

Deze slideshow vereist JavaScript.