Schijnt niets te leren.
Gisterochtend had ik voor de tweemiljoendriehondervijfenvijftigste keer bedacht dat ik de trap op zou lopen, ondanks de tegenwerpingen van papa, die met Jay bezig was. Het gevolg?
Ik heb de val met m’n neus opgevangen en heb nog nooit zo hard gehuild las vandaag. Pijn aan m’n neus en pijd aan m’n ego, maar vooral m’n neus. En er kwam bloed uit. Het heeft lang geduurd en Nijntje moest er aan te pas komen en een doosje rozijntjes en toen was het beter en gingen we naar de crèche.
Crèche was leuk en gezellig en best warm en mama kwam ons halen. Ik was een beetje suf, dat heb je zo en m’n neus was een beetje gekleurd. Thuis moet mama even naar de WC en ik? Ik klom de trap weer op. Alles vergeten! De val, de pijn in m’neus, gewoon opnieuw proberen, zeg ik!
Die Dzjez! Hardleers en een harde kop (oh sorry hoofd!) een goeie combinatie! Ook als hij valt dan geeft’ie geen kick en staat op alsof er niks aan de hand is. Ik kan nog niet lopen, maar oefen in m’n hoofd.
Papa zet me vaak op m’n benen, maar die willen nog niet echt, dus lach ik hard! Van boven naar onderen werken is ook een strategie.
Ik ben bij het consultatiebureau geweest en daar vonden ze dat ik een echte groeispurt heb gemaakt. M’n lijf haalt m’n hoofd in als het ware. Die zat boven de curve en de rest ook. Ik bedoel maar, van boven naar onderen werken…
En ze hebben me weer te grazen gehad! Ineens, zonder dat ik er erg in had, WEER een spuit, een hardnekkige. Ik heb weer een harde BRUL gegeven en was net klaar, wat denk je? NOG EEN! Ik zeg, NU IS HET GENOEG en dat was ook zo. Gelukkig maar.
Verder geen last van gehad.
Dzjez ook niet, maar die hoefde ook geen spuit, maar als hij verdrietig is, dan troost ik hem ook. Bijvoorbeeld met z’n neus. Dan lacht ik naar hem en dan voelt hij zich direct beterder.
Dat is later waneer we ridders zijn en boomhutten moeten maken en er dan uit vallen en ons pijn doen ook handig. Dan lachen we elkaar weer beter. Moet je eens doen. HARD lachen als je pijn hebt. Je brein is helemaal in de war en vergeet de pijn. Ik zeg het de van boven-naar-onder-strategie werkt!
Nou, nou Jay, wijze woorden uit een klein mannetje. Dat belooft voor onze avonturen.rIk t telkens beter zelf eten. Steeds meer en meer gaat in m’n mond en het is echt een kwestie van tijd. Papa kijkt er geduldig bij, alhoewel ik denk dat het soms slim voor hem is ook een slabje voor te doen…
Het was ook een pettenprobeerperiode. Kijk maar eens naar de foto’s. Ik vind het minder en minder erg. Wie weet ga ik ze ooit nog langer dan 13 seconden dragen…
Papa was ook nog even bij Iris op bezoek en daar waren Irene, Noa en Quyn. Dan is er ook een leuke foto!
En die van ons was voor mama deze ochtend!
It wie wer in moaie dei.
(of eigenlijk dagen, de toetsen van de kompjoeter waren gesmolten)
Dzjez & Jay 